Za każdym razem, kiedy słyszę w restauracji, że czegoś nie można ugotować w Polsce myślę o blisko 15 tysiącach Wietnamczyków mieszkających w naszym kraju, którzy dzień w dzień jakimś cudem przygotowują autentyczną azjatycką obiadokolację. Wprawdzie nie zawsze przyjmuje ona formę tak wystawną jak w rodzinie Duong (zwanego Michałem), ale chciałam Wam pokazać domową kuchnię najwyższych lotów.
Jeszcze nie zdążyłam pogodzić się z faktem, że nastała astronomiczna jesień, tymczasem w Azji jest już jej środek. Czas na ostatnie zbiory. W tym roku urządziliśmy sobie rytualne wykopki – całe sześć bulw z doniczkowych pomidoro-ziemniaków. Przygotowaliśmy z nich japoński specjał, znany jednak w większości polskich domów – pokrojone kartofle, które po ugotowaniu odparowuje się i intensywnie potrząsając tworzy aksamitną otoczkę. To nic, że naszą dietę zdominował ryż, własne plony smakują najlepiej!
Jedzenie psiego mięsa budzi kontrowersje nie tylko wśród ludzi Zachodu, ale również wśród samych Azjatów. Dlaczego więc pod wpływem presji społecznej ten kulturowy fenomen zupełnie nie zanikł? To czy w ogóle powinien zaniknąć to już zupełnie inna kwestia dotykająca zachodniego etnocentryzmu i przedmiotowego traktowania zwierząt – nie tylko psów.
Czasami sama łapię się na tym, że przepisy, które trafiają na Pyzę wymagają wielu trudno dostępnych składników, których zwykle nie da się zastąpić lokalnymi zamiennikami. Pan Pyz od dłuższego czasu namawia mnie na wystartowanie z przepisami wideo, które byłyby prostsze, szybsze, ale wciąż smaczne i przede wszystkim autentyczne.
Jesień, czas niekończących się rozmów o grzybobraniu. Mam jednak wrażenie, że o ile prześcigamy się w zbieraniu grzybów, o tyle pomysłów na to, co z nimi zrobić jest zdecydowanie mniej. W takich chwilach wyciągam sekretny zestaw ziół z północy Wietnamu i właściwie niewiele więcej trzeba, aby ugotować zupę, która wykorzystuje mięso lasu w wersji fusion.
Do tej pory z zazdrością przyglądałam się temu, co dzieje się na scenie sushi w Londynie, Nowym Yorku, a nawet norweskim Stavanger. O Japonii nie wspominając, bo odkąd Jiro stał się elementem globalnej kultury masowej, śnimy o sushi częściej niż kiedykolwiek.
Mamy słabość do hal targowych – zwykle to do nich kierujemy pierwsze kroki po przyjeździe do nowego miasta, zaintrygowani kupujemy nieznane, lokalne produkty i jemy streetfood w najbardziej autentycznej formie i przystępnej cenie. Obserwujemy ludzi, nasiąkamy klimatem i obkupujemy się w oldschoolowe utensylia do gotowania. Ot, tyle trzeba do szczęścia prawilnemu milenialsowi i ani ciutki więcej.
Dlaczego ta relacja z Hana Sushi Kraków jest zupełnie inna niż pozostałe, które znaleźć można w niezmierzonych czeluściach internetu? Przyczyna jest prosta: omakase! Nie bez wysiłku, ale w końcu udało nam się namówić sushi mastera i jednocześnie współwłaściciela lokalu do przygotowania prawdziwie japońskiego doświadczenia restauracyjnego.
Nigdy nie przypuszczałam, że trafię w Polsce do chińskiej restauracji, w której zamiast podania karty dań zapraszani jesteśmy do przedsionka kuchni, aby palcem po szybie akwariów wskazać owoce morza, które trafią na nasze półmiski.
Przez 30 lat Wietnamczycy nie wierzyli, że Polacy mogą rozsmakować się w ich rodzimej kuchni. I trudno im się dziwić. Zapach sosu rybnego, fermentowanych krewetek czy bambusa budzi powszechne kontrowersje, więc po co ryzykować skoro podstawą bardzo intratnego gastro-biznesu były i są kurczakowe kule?
