Czasowe ograniczenia związane z przemieszczaniem się, a szczególnie odwiedzaniem parków i lasów, sprawiły że jak nigdy brakuje nam kontaktu z naturą. Kompensujemy więc sobie na potęgę ten fakt jej skromnymi przejawami – hydroponiką dla zaawansowanych (o tym innym razem) i tą skromniejszą, czyli uprawą kiełków fasoli mung.
Trzy powody, dla których powinniście wprowadzić ten przepis w życie? Jest prosty, w podstawowej wersji nie trzeba do niego żadnych trudno dostępnych składników, a co najważniejsze – boczek wygląda jak złoto, a smakuje tak, że sama myśl o nim sprawia mi przyjemność.
Chleb na zakwasie własnej roboty to wielka frajda nie tylko z jedzenia, ale też z jego przygotowywania. A żeby jego przygotowywanie było jeszcze przyjemniejsze, postanowiliśmy uprościć przepis, aby:
Z tym ostatnim było trochę kombinacji – podstawowy przepis wykorzystuje koszyki do wyrastania chleba i żeliwny garnek do wypieku, ale na koniec podpowiemy jak poradzić sobie nie mając tych sprzętów.
Zacznijmy od przepisu. Na samym dole, za przepisem znajdziecie trochę teorii (naprawdę tylko trochę – jeśli interesują was technikalia – w Internecie znajdziecie mnóstwo materiałów na wiele godzin czytania), obalonych mitów i praktycznych wskazówek. Mnie przed pieczeniem własnego chleba na zakwasie przez lata powstrzymywała myśl, że zakwas to nie tylko trudna sprawa, ale też konieczność ciągłego jego pielęgnowania. Dokarmianie, wyrzucanie nadmiaru zakwasu, kontrola temperatury… To było nie dla mnie. Okazuje się, że jest dużo prostszy sposób. Bez dokarmiania, bez marnowania, bez zmartwień.
Do dzieła, czas stworzyć własny zakwas używając tylko mąki i wody!
Pytacie często co wtedy, kiedy macie ochotę zjeść wieczorem pizzę, ale na ten pomysł wpadliście dopiero koło południa. Dzisiaj mamy dla Was rozwiązanie! Pizza Barese, czyli pizza w stylu baryjskim, której ciasto wyrasta „tylko” 5-6 godzin. Cieniutki lekki placek (tylko 180 g), bardzo chrupiące ciasto przypominające trochę podpłomyk (lub klasyczną pizzę rzymską) i świetnie pasujące do siebie dodatki. Przepis nie jest nasz, skompilowaliśmy go na podstawie wskazówek maestro Vito Iacopelli, znanego pizzaiolo (koniecznie odwiedźcie jego kanał na YouTube) pochodzącego z Bari. Dzięki! To było NAPRAWDĘ dobre i pozwoliło na bardzo przyjemne wieczorne „Netflix & pizza”.
Wraz z ze wzrostem popularności pizzy Detroit deep dish nadchodzi również moment, w którym oficjalnie nie będziecie się mogli śmiać z pizzy Waszej mamy, którą robiła Wam w połowie lat 90. Nie jest to jednak do końca prawda. Pizza z blachy w wersji z Detroit ma puszyste, lekkie ciasto i smakiem przypomina zdecydowanie bardziej pizzę niż placka, tartę czy ciasto drożdżowe.
Nasza znajomość z ryżowymi kanapkami onigiri zaczęła się tak jak u większości osób podróżujących po raz pierwszy do Japonii – od niewielkiego wielobranżowego sklepu, który znajdziecie tam niemalże na każdym rogu. W konbini, czyli lokalnym odpowiedniku Żabki, zjedliśmy swoje pierwsze śniadanie na przedmieściach Nagoi. Zmęczeni lotem z niemowlakiem na pokładzie nie testowaliśmy nadto naszej znajomości japońskiego, wystarczył szybki ruch ręką, aby z witryny chłodniczej wylosować szczęśliwego ryżowego trójkąta. Jak smakował? Zimny ryż, przeciętnej jakości piklowana morela umeboshi, chrupiące nori zawinięte w folie. Jednym słowem – rozkosz podniebienia, a po drugim byliśmy już zakochani po uszy. 😉
Zaskoczyła nas ogromna popularność poprzedniego przepisu na pizzę neapolitańską. Wasze wypieki, których zdjęcia nam podsyłaliście wyglądały naprawdę imponująco! Pojawiały się jednak komentarze, że to trochę za dużo wysiłku i czasu, w kontekście posiłków domowych. Coś w tym jest. Dlatego w tym wpisie dzielimy się z Wami przepisem na pizzę w stylu nowojorskim (New York-style pizza), której przygotowanie jest znacznie łatwiejsze – zarówno jeśli chodzi o wyrabianie ciasta, jak i sam wypiek w domowym piekarniku. Pizza nowojorska wybacza błędy!
Dlaczego uwielbiam ramen? Bo pod swoją pozorną przaśnością kryje tysiące możliwości modyfikacji każdego z elementów. Przepis, którym się dzielę jest uczciwy, chociaż uproszczony – istota tego dania została zachowana, ale forma dostosowana. Co zyskujemy? Ramen dnia powszedniego. Taki, którego przygotowanie nie będzie trwało do najbliższej wiosny. Róbcie z nim co chcecie – mroźcie wywar, sezonujcie tare, dorzucajcie gotowy makaron, a dodatki niech będą przeglądem lodówki. Wszystko po to, aby był dostępny ku pokrzepieniu w każdej chwili. R-amen!
Skoro już tu jesteś, musimy coś wyjaśnić. Makaron ramen w 20 minut będzie możliwy do przygotowania jeśli masz już wcześniej gotowy węglan sodu i pominiesz proces „odpoczywania ciasta”, który nie jest niezbędny, ale poprawia teksturę makaronu i jego walory smakowe.
