Kuchnia wietnamska jest zwykle czasochłonna, pracochłonna lub ewentualnie czaso-pracochłonna. Występuje w niej jednak kategoria dań, która stanowi wyjątek od reguły: zupy canh. Stanowią one jeden z podstawowych elementów posiłku kuchni domowej, służą popijaniu, wspierają trawienie, a na dodatek można nimi przepłukać miseczkę z ostatnich ziaren ryżu zamiast pieczołowicie wyjadać je pałeczkami.
A dzisiaj na deser skóra z pomelo! Nie brzmi apetycznie? Nic nie szkodzi – wietnamska kuchnia pełna jest zaskakujących sposobów na wykorzystanie każdego składnika do ostatka. Dzisiaj nazwalibyśmy to modnie gotowaniem w duchu zero waste. I dobrze! Pzyglądając się temu, co bliskie, co dalekie, znajdujemy rozwiązania, które sprawiają, że możemy żyć uważniej. A może i nawet lepiej – w końcu kolejny prosty deser w repertuarze, na dodatek pachnący Azją Południowo-Wschodnią, to skarb.
Kłącze lotosu chodziło za mną odkąd w trzecim sezonie Chef’s Table koreańska mniszka Jeong Kwan pokazała swoją interpretację kuchni świątynnej. Jej wyrafinowany, ale bezpretensjonalny sposób gotowania, którego celem nie jest bycie lepszym od innych, ale lepszym dla innych brzmi we współczesnym świecie jak jedna z mantr Paulo Coelho.
Co może powstać z kupnych ryżowych klusek (tteok-bokki, 떡볶이) i pszennego makaronu instant (ramyeon, 라면)? Koreański foodporn!
Po czym można poznać zdjęcie z Kambodży? Jest na nim Angkor Wat w blasku wstającego albo zachodzącego słońca, rajska plaża z huśtawką albo…. góry owadów smażonych w głębokim tłuszczu, przysypane garścią chili. To taki stabloidyzowany obraz podkręcony obietnicą przekraczania granic. Kiedy poskrobie się lakier można dopatrzeć się szerszej perspektywy, ale obawiam się, że nie starczy nam czasu: z naszej dłoni znika dolar, pojawia się w zamian szaszłyk z wodnego węża, aparaty w ruch i nim ucichnie symulacja dźwięku migawki, uśmiech zastępuje grymas obrzydzenia.
W serii naszych alternatywnych śniadań nie może zabraknąć czegoś słodkiego! Tak, tak – są takie chwilę kiedy nawet my mamy dość ryżu i przenosimy się do Azji Południowo-Wschodniej za pomocą słodkich owoców i chrupiących gofrów na bazie mleka kokosowego.
Czy można zrobić azjatyckie śniadanie w 5 minut? Przepis na puszysty, a jednocześnie chrupiący omlet khai jiao (khai jeow, khai jiaw, ไข่เจียว) jest tak prosty, że wystarczy jedno spojrzenie na listę składników i można go robić z pamięci. Dla mnie to bardzo ważny warunek, aby danie mogło na stałe zagościć w naszym domowym repertuarze. W przeciwieństwie do temari sushi czy kleiku ryżowego, khai jiao nie wymaga wcześniejszego przygotowania i zazwyczaj wszystkie jego niezbędne elementy będziemy mieć w lodówce.
Wierzcie lub nie, ale nie zamieszkaliśmy na stałe w Little Hanoi w Wólce Kosowskiej. 😉 Mimo wszystko Azja gości w naszej kuchni codziennie, dlatego cieszymy się jak dzieci, że doczekaliśmy się sklepu azjatyckiego z prawdziwego zdarzenia w centrum Warszawy – z normalnymi cenami!
Kiedy przygotowujemy kimchi jest go nie mniej niż 5 litrów – tyle właśnie pomieści nasz słój, który zajmuje honorowe miejsce w lodówce. Chociaż jest to ilość śmieszna z koreańskiego punktu widzenia, jesteśmy dumni z naszej kiszonej kapusty, intensywnie czerwonej i pachnącej sosem rybnym nước mắm cốt, czyli z pierwszej maceracji. Tę esencję sardeli do kwadratu przywieźliśmy z maleńkiej manufaktury na maleńkiej wyspie Quan Lạn, należącej do Bái Tử Long, mniejszej siostry zatoki Ha Long. Jeśli do przygotowania kimchi nie stosujecie świeżych owoców morza, to wybór odpowiedniego sosu rybnego jest jednym z najważniejszych czynników smakowych – nadaje kapuście głębi nieosiągalnej „bez morskiej wkładki”. Na polskim rynku dobrym zamiennikiem dla nước mắm cốt jest nuoc mam ca com marki Hanh Phuc z wysoką zawartością białka, co rozpoznacie po oznaczeniu śladu azotowego na opakowaniu (60 N).
W Polsce od niedawna grudzień jest porą kwitnienia wasabi, a to za sprawą podradomskich upraw tej japońskiej rośliny. Kiedy pierwszy raz trzymam w rękach bukiet delikatnych białych kwiatów wpadam w euforię. Za nic mam melancholijny zachwyt nad ulotnością ich piękna, palcami uciskam już łodygi, aby wgryźć się w nie i wydobyć ich pikantny smak.
