Wierzcie lub nie, ale nie zamieszkaliśmy na stałe w Little Hanoi w Wólce Kosowskiej. 😉 Mimo wszystko Azja gości w naszej kuchni codziennie, dlatego cieszymy się jak dzieci, że doczekaliśmy się sklepu azjatyckiego z prawdziwego zdarzenia w centrum Warszawy – z normalnymi cenami!
Przyznajemy się! Zabraliśmy się do tego testu z wypiekami na twarzy, motywowani nieposkromioną ciekawością – jak to jest w jednej chwili spróbować blisko dwudziestu sosów chili typu Sriracha? Na dodatek niektóre z nich jeszcze przed chwilą stały na sklepowej półce w Tajlandii i trafiły do nas dzięki najlepszym na świecie czytelnikom!
Jedno z najczęstszych pytań związanych z Wietnamem dotyczy kawy Trung Nguyên. Co oznaczają numery na opakowaniu? Która wersja jest najlepsza? Gdzie najlepiej kupować? Czy jest dostępna wersja w ziarnach?
Kuchnia chińska na obczyźnie to dla nas stosunkowo nowy temat. Niezależnie od tego gdzie się z nią spotykamy (poza własnym gastro-podwórkiem m.in. Londyn, Berlin, Sztokholm, Tokio czy Hanoi) mamy ogromny problem z jej jakością i autentyzmem. W labiryncie tysięcy interpretacji oraz wersji stworzonych wyłącznie na potrzeby zachodnich podniebień (więcej w tym temacie w genialnym filmie dokumentalnym The Search for General Tso) natrafiamy również na bariery językowe i kulturowe. W walce o chińską kuchnię możemy na szczęście liczyć na opinie chińskich przyjaciół, blogerów i niezawodną specjalistkę Fuchsię Dunlop. A czasami mamy po prostu szczęście.
Jeszcze nie zdążyłam pogodzić się z faktem, że nastała astronomiczna jesień, tymczasem w Azji jest już jej środek. Czas na ostatnie zbiory. W tym roku urządziliśmy sobie rytualne wykopki – całe sześć bulw z doniczkowych pomidoro-ziemniaków. Przygotowaliśmy z nich japoński specjał, znany jednak w większości polskich domów – pokrojone kartofle, które po ugotowaniu odparowuje się i intensywnie potrząsając tworzy aksamitną otoczkę. To nic, że naszą dietę zdominował ryż, własne plony smakują najlepiej!
Jak to się stało, że jest to jedno z ulubionych wietnamskich dań Polaków? Bún bò Nam Bộ, zwane sałatką z wołowiną, jest tak proste w przygotowaniu, że aż szkoda wychodzić po nie z domu 😉 Trudno ustalić jeden właściwy przepis – w podstawowej wersji marynaty znajdziemy jedynie sos rybny, cukier, sól, pieprz biały i czosnek, ale każdy lubi dorzucić coś od siebie, więc spodziewać możemy się również imbiru, trawy cytrynowej czy sosu ostrygowego, sojowego, a nawet wietnamskich przypraw granulowanych i glutaminianu sodu.
Każdy wyjazd z czytelnikami bloga poprzedzają czasochłonne poszukiwania nowych przysmaków w szarej strefie gastronomicznej Chińskiego Centrum Handlowego w Wólce Kosowskiej. Tym razem udało nam się zamówić bardzo oryginalne dania, których nie znajdziecie nigdzie indziej w Polsce. To najlepszy dowód na to, że gotowanie staje się coraz bardziej modne wśród Wietnamczyków i chętnie eksperymentują z mniej znanymi, a modnymi obecnie w ojczyźnie potrawami. Aż nie mogę się doczekać, co nasi dostawcy przygotują kolejnym razem! Jest pysznie. 🙂
To nietypowy kierunek turystyczny. Wciśnięte między Ukrainę a Rumunię niewielkie państwo o liczbie ludności porównywalnej z aglomeracją warszawską zmaga się z procesem tworzenia nowoczesnej tożsamości kulturowej. Jej specyfika określana jest kontrastami, a znajduje się gdzieś między niezależnością a współpracą, jednością narodową a złożoną wieloetnicznością, słodko-gorzką przeszłością a wiarą w lepsze jutro.
Bakalarska to jedyne miejsce w Warszawie, które zachowało międzykulturowy urok Jarmarku Europa. Wprawdzie koncept ten tragicznie skończył pod co-noc-nam-mrugającym Stadionem Narodowym, ale pamięć o nim będzie żyć na wieki. 😉 Choćby w postaci targowiska położonego na tyłach ratusza Włochy. Weekendowe poranki pachną w tym miejscu wietnamską gastronomią obwoźną, rozbrzmiewają plotkami i śmiechem dawno niewidzianych znajomych. Klasyka klasyk – kartonowe pudła na kółkach, łamana polszczyzna (wietnamszczyzna w moim przypadku) i przysmaki w cenach o których na Nocnym Markecie się nawet nie śniło!
Intensywna, gęsta, słodka kawa wietnamska najlepiej smakuje kiedy buzujące życiem Hanoi dopiero przeciera oczy ze snu. W tej szarówce poranku na puste ulice wychodzą starsi ludzie, którzy jak w filmie o zwolnionym tempie ćwiczą tai-chi, grają w badmintona i słuchają komunikatów z socjalistycznego radiowęzła. Siedząc nad kawą patrzymy na zmieniającą się scenografię, podjadamy kleisty ryż zawinięty w palmowy liść i ze spokojem czekamy aż rozstawią się pierwsze stoiska z phở. Czas płynie, a my minuta po minucie nasiąkamy atmosferą miasta.
