Na pierwszy ogień poszła niedawno odznaczona restauracja, ale obeszliśmy się smakiem z powodu ponad miesięcznego czasu oczekiwania na rezerwację stolika, menu innych wyróżnionych nie bardzo trafia w nasze wschodnie gusta. Azjatyckie przybytki też w tej kwestii niewiele mają do zaoferowania – japońskie suszenie nie wzbudza już w nas dreszczyku emocji, a koreańskie i wietnamskie lokale nie grzeszą wysublimowanym wystrojem. Pozostała więc przed nami ziemia nieodkryta – Tajlandia, której kuchnia pachnie mleczkiem kokosowym, curry w trzech kolorach, jaśminowym ryżem. Tak niewiele wiedzieliśmy i tym razem uznaliśmy to za atut – nie poszukiwaliśmy oryginalnych smaków, ale otworzyliśmy się na to, co oferują nam tajscy kucharze na polskiej ziemi.

Kolacja rocznicowa przeciągnęła się do dwóch dni i tak powstało porównanie dwóch zupełnie różnych miejsc:

Thai Thai

Wyjątkowa lokalizacja w budynku Teatru Wielkiego oraz wystrój niczym wnętrze złotej pagody zobowiązują. To sceneria godna rozwinięcia wątku poszukiwań kaczki doskonałej. Wpierw jednak, na pobudzenie apetytu, zamówiliśmy smażone wontony w towarzystwie pikli oraz suszoną na słońcu karkówkę. Pierożki do chrupiących nie należały, pocieszyliśmy się jednak dobrze doprawioną wieprzowiną. Chwilę później na stole pojawiły się dania główne – kaczka w czerwonym curry oraz smażona w woku. Rzuciliśmy łakomym wzrokiem na olbrzymie porcje i nieporadnie zabraliśmy się do degustacji za pomocą łyżki i widelca, jak to jest w tajskim zwyczaju. Dlaczego nieporadnie? Znanymi nam sztućcami Tajowie posługują się odmiennie – trzymając w lewej dłoni widelec wsuwają na łyżkę pokarm i właśnie tą łyżką, znajdującą się w dłoni prawej, wkładają go do ust.

Wróćmy jednak do potraw, bo to nie sposób jedzenia, ale ich smak jest najważniejszy. W obu wersjach mięso kaczki było soczyste, miękkie, zaróżowione – przypominało bardziej efekt uzyskiwany dzięki gotowaniu za pomocą techniki sous vide niż agresywnego smażenia na woku. Obie kaczki przyrządzone były na bardzo wysokim poziomie, jakością deklasowały wszystkie, które do tej pory mieliśmy okazję jeść. Sam dobór składników i przypraw nie zaskakiwał – jak to określił Szanowny Mąż smakowały domowo (oczywiście biorąc poprawkę na fakt, że nasza kuchnia odbiega na wschód od standardów polskich).

Why Thai

Uznaliśmy, że nie możemy wyrobić sobie zdania na podstawie pojedynczego spotkania z tajskimi kulinariami, dlatego następnego dnia zjedliśmy wczesną kolację w Why Thai. Wystrój w stylu nowoczesnego vintage, nieformalna atmosfera i otwarta kuchnia, w której podglądać można tajskich kucharzy przy pracy, niestety niefortunnie usytuowana na drodze do toalety. Oszczędziliśmy sobie tego widoku i usiedliśmy po drugiej stronie sali, a na stole szybko pojawiło się czekadełko w postaci krewetkowych prażynek z pysznym orzechowym sosem oraz przystawka – pojedyncza świeża sajgonka (spring roll) z zaskakującym sosem miodowym. Nie ustaliśmy w naszych poszukiwaniach kaczki doskonałej i zamówiliśmy wersję w czerwonej paście curry z ananasami – rzekomą specjalność Szefa Jiraphona. Zdecydowaliśmy się również na kultowy wśród turystów pad thai z kurczakiem, ciekawi, co też mogło ich tak w makaronie ryżowym zachwycić. W przeciwieństwie do Thai Thai porcje były zdecydowanie mniejsze, potrawy smaczne, ale znów uderzyła nas ich prostota. Delikatnej kaczce towarzyszyła kropla sosu, a zagadka popularności pad thai nadal nie została przez nas rozwiązana.

Kuchni tajskiej nie można odmówić uroku egzotyki, ale odnosimy wrażenie, że niesłusznie promowana jest na Zachodzie w ekskluzywnej formie. Tak jak zapiekanka ziemniaczana, niezależnie od tego czy podana w Warszawie, Pekinie czy Nowym Jorku, pozostanie daniem prostym i niewyrafinowanym, tak potrawy kuchni tajskiej z rodowodem z ulicznych jadłodajni, powinny przybrać formę odpowiednią do ich pochodzenia.

Najważniejszy jest finalny produkt – danie, które szczerością chwyta za serce. Dla którego wracamy do najbardziej zapyziałych miejsc z plastikową zastawą prowadzeni wspomnieniem ich smaku.

Ogólnie – da się nas lubić.

Nic jednak tak nie psuje nam humoru jak nieudany posiłek. Na dokładkę negatywne odczucia pogłębia fakt, że lokal do którego zdarzyło nam się trafić prezentuje Polakom azjatycką kuchnię w najgorszym wydaniu.

Strzeżcie się więc restauracji Bao Bar – Zdrowe Pierożki Na Parze, bo żadne ze słów zawartych w jej nazwie nie ma nic wspólnego z rzeczywistością.

Nie jest to restauracja tylko bar względnie szybkiej obsługi, mieszczący się w szeregu lokali handlowo-usługowych w Al. Jana Pawła II. Specjalnością zakładu miały być baozi – chińskie bułeczki gotowane na parze. W oryginalnej wersji, dzięki zawartości drożdży, są puchate i lekkie. Ich zapach, zaraz po wyjęciu z bambusowego koszyka, kojarzy się z ciepłem i gościnnością domu.

Co otrzymaliśmy w Bao Barze? Twarde, niekształtne gnioty. Niedogotowane, z nędznym nadzieniem. Tak mierne, że nawet zamoczenie w sosie sojowym serowo-ananasowego pieroga (bo tak nazywane są baozi w tym miejscu) nie było w stanie zmienić jego smaku, ani na lepsze, ani na gorsze. Dabao, dwa razy większa wersja tej mordęgi, na dodatek wypełniona zwartą masą podrobów. Do tego zupa won ton – szary wywar z cebulą i pieczarkami (sic!) oraz ogórki z czosnkiem, bez czosnku. Na tym tle o wpadkach w obsłudze nie warto nawet pisać.

Nie mogąc zmęczyć naszych baozi zdecydowaliśmy się wziąć je na wynos (Szanowny Mąż musiał sobie sam pozawijać je w sreberka) Tym samym staliśmy się posiadaczami narzędzia zbrodni – twardym pierogiem wielkości pięści można zabić nie tylko kubki smakowe.

Bao Barze, przykro nam, że istniejesz na kulinarnej mapie Warszawy.

O tym, gdzie warto spróbować baozi przeczytasz tu: pierogi baozi

Jak przeciwdziałać temu zjawisku? W chińskiej restauracjiChina Garden sprawdziliśmy kilka metod, które okazały się skuteczną drogą do satysfakcjonującego posiłku.

Po pierwsze warto nawiązać bezpośredni kontakt z obsługującym nas kelnerem, a jeszcze lepiej z właścicielem przybytku. W tym przypadku nie byłoby to możliwe bez naszej wietnamskiej przyjaciółki władającej językiem chińskim. Mai przełamała najtrudniejszą, a zarazem najbardziej absurdalną z naszego punktu widzenia, żywieniową barierę kulturową – przekonała właściciela, że Polacy mogą jeść oryginalne chińskie potrawy.

Po drugie wychodzimy poza utarte szlaki. Menu zniknęło z naszego pola zainteresowania, kiedy właściciel China Garden zaczął opowiadać o świeżych krabach i przyniósł tacę z egzotycznymi dla nas warzywami – gąbczakiem zwanym lufą, przypominającą lekko gorzkiego i bardziej wyrazistego w smaku ogórka (Luffa acutangula), chińskim szczypiorkiem (Allium tuberosum) i olbrzymią beninkazą szorstką (Benincasa hispida).

Po trzecie współpracujemy z właścicielem przy wyborze dań. Mimo niemiłosiernego obżarstwa (zamówiliśmy osiem potraw), na koniec daliśmy namówić się jeszcze na deser. Nagle w restauracji rozległ się głośny warkot – to właściciel własnoręcznie szykował dla nas mrożony mus z fioletowego ziemniaka. Tak orzeźwiający i kremowy, że wyszliśmy z restauracji przyjemnie odświeżeni i usatysfakcjonowani, a nie po prostu przeżarci

Przygotowane dla nas potrawy w China Garden odznaczały się przede wszystkim świeżością, a skomponowane przez nas menu było bardzo zróżnicowane. Wpierw podano zimne przystawki: pokrojoną w cienkie plasterki, doskonale przyprawioną golonkę wieprzową oraz paseczki żołądków wieprzowych. Następnie na stole pojawiły się kolejne potrawy – zjedliśmy zupę z krabów i beninkazy szorstkiej, dającą uczucie chłodu w letni dzień, grillowane szaszłyki jagnięce przyprawione kminem i chili, kojarzące się z kuchnią muzułmańską, smażone wontony o delikatnym cieście, przeciętną kaczkę z Nanjing (jedyne danie z polskiego menu), gąbczaka z groszkiem cukrowym oraz doskonałego bakłażana faszerowanego mięsem mielonym.

Niestety na kaczkę idealną będziemy musieli jeszcze zaczekać, ale z czystym sumieniem możemy polecić ogromny wybór dań chińskich w restauracji China Garden.Wysiłek włożony w zastosowanie w praktyce naszych rad na pewno się opłaci.

Dwa ostatnie zdjęcia pochodzą ze strony:  http://www.chinagarden.pl/