Przyznajemy się! Zabraliśmy się do tego testu z wypiekami na twarzy, motywowani nieposkromioną ciekawością – jak to jest w jednej chwili spróbować blisko dwudziestu sosów chili typu Sriracha? Na dodatek niektóre z nich jeszcze przed chwilą stały na sklepowej półce w Tajlandii i trafiły do nas dzięki najlepszym na świecie czytelnikom!
Koreański ryż mieszany z dodatkami to danie-wytrych w mojej kuchni, ponieważ ma ogromny potencjał łączenia wielu, pozornie niepasujących składników w coś absolutnie pysznego. Doprawiony olejem sezamowym oraz pastą sojową z chili, bibimbap (비빔밥) rozgrzewa w jesienne i zimowe dni oraz pozwala na zjedzenie naprawdę sporej ilości warzyw w comfort-foodowej formie.
Jedno z najczęstszych pytań związanych z Wietnamem dotyczy kawy Trung Nguyên. Co oznaczają numery na opakowaniu? Która wersja jest najlepsza? Gdzie najlepiej kupować? Czy jest dostępna wersja w ziarnach?
W Japonii ludzie odżywiają się inaczej – większość Polaków bezpośrednio mierzy się z tymi różnicami chociażby w najbliższej im restauracji sushi. To w tym miejscu pokonuje się (albo i nie) kulturową awersję, jedząc po raz pierwszy surową rybę, podejmuje wyzwanie posługiwania się pałeczkami i uczy nowych nazw potraw. Kuchnia japońska często kojarzy się z witalnością i jest to właściwy trop, ponieważ mieszkańcy tego wyspiarskiego kraju przodują w rankingach nie tylko pod względem długości życia, ale i długości życia bez poważnych chorób (healthy life expectancy – w skrócie HALE, to synteza wielu wskaźników m.in., śmiertelności, chorób i czynników ryzyka). Najnowsze wyniki Badania światowego zagrożenia chorobami zebrano w 195 krajach i regionach – dotychczas niepokonana Japonia znajduje się obecnie na drugim miejscu, zaraz za Singapurem. Co to oznacza w praktyce? W porównaniu do Polaków, Japończycy będą nie tylko żyć dłużej, ale i dłużej cieszyć się dobrym zdrowiem (o całe 5 lat!).
Kuchnia chińska na obczyźnie to dla nas stosunkowo nowy temat. Niezależnie od tego gdzie się z nią spotykamy (poza własnym gastro-podwórkiem m.in. Londyn, Berlin, Sztokholm, Tokio czy Hanoi) mamy ogromny problem z jej jakością i autentyzmem. W labiryncie tysięcy interpretacji oraz wersji stworzonych wyłącznie na potrzeby zachodnich podniebień (więcej w tym temacie w genialnym filmie dokumentalnym The Search for General Tso) natrafiamy również na bariery językowe i kulturowe. W walce o chińską kuchnię możemy na szczęście liczyć na opinie chińskich przyjaciół, blogerów i niezawodną specjalistkę Fuchsię Dunlop. A czasami mamy po prostu szczęście.
To nietypowy kierunek turystyczny. Wciśnięte między Ukrainę a Rumunię niewielkie państwo o liczbie ludności porównywalnej z aglomeracją warszawską zmaga się z procesem tworzenia nowoczesnej tożsamości kulturowej. Jej specyfika określana jest kontrastami, a znajduje się gdzieś między niezależnością a współpracą, jednością narodową a złożoną wieloetnicznością, słodko-gorzką przeszłością a wiarą w lepsze jutro.
Dzisiaj każdy jest fotografem kulinarnym. Instagram, który ma już prawie 7 lat, zmienił reguły gry w fotografii i to nie tylko tej mobilnej. Rosnące możliwości obiektywów i matryc w smartfonach sprawiły, że ludzie masowo rezygnowali z noszenia aparatów, a zdjęcia jedzenia zaczęły stanowić znaczącą część instagramowych treści. Zdjęcia o bardzo różnej jakości. Od mało estetycznych „dokumentalnych” ujęć w połowie zjedzonej porcji do aranżowanych fotografii studyjnych w idealnym sztucznym oświetleniu. Ale nieważne czy robisz zdjęcia smartfonem czy lustrzanką – ten tekst jest skierowany do Ciebie.
Morderstwo przez utopienie. Utopienie w sosie sojowym. Ale na początek odrobina historii. Sushi w Polsce cieszy się od dłuższego czasu zadziwiająco dużą i niesłabnącą popularnością, porównywalną chyba jedynie z pizzą i kebabem. I tak jak w przypadku tych dwóch dań z Włoch i Persji, również sushi nad Wisłą zdegradowało się niemalże do roli fast foodu, robionego byle jak z przeciętnej jakości składników (tak, wiem, są chlubne wyjątki!). Bo kto w Kraju Kwitnącej Wiśni słyszał o futomakach z rybną mielonką (aka paluszkami krabowymi) tak ogromnych, że mogłyby wykarmić całą japońską wioskę?
Intensywna, gęsta, słodka kawa wietnamska najlepiej smakuje kiedy buzujące życiem Hanoi dopiero przeciera oczy ze snu. W tej szarówce poranku na puste ulice wychodzą starsi ludzie, którzy jak w filmie o zwolnionym tempie ćwiczą tai-chi, grają w badmintona i słuchają komunikatów z socjalistycznego radiowęzła. Siedząc nad kawą patrzymy na zmieniającą się scenografię, podjadamy kleisty ryż zawinięty w palmowy liść i ze spokojem czekamy aż rozstawią się pierwsze stoiska z phở. Czas płynie, a my minuta po minucie nasiąkamy atmosferą miasta.
Jeśli wyjazdy służą temu, aby oderwać się od swojego świata, to w przypadku wypraw z dziećmi nie jest to do końca możliwe: gdziekolwiek jesteśmy nadal pozostajemy rodzicami. Jednym z plusów wyjazdów z małymi dziećmi jest jednak fakt, że czerpią one satysfakcję z prawie wszystkiego, byle oznaczało to wspólne spędzanie czasu Z NAMI. Możemy więc tak naprawdę zaplanować więcej rozrywek dla dorosłych w porównaniu do wyjazdów ze starszymi dziećmi, które są już bardziej wymagające 😉
