Asian Town Bakalarska wreszcie ruszyło z azjatycką pompą, która zagwarantować ma pomyślność i dostatek na najbliższe 10 000 lat. Był taniec smoków, jego ekscelencja ambasador, przecinanie wstęgi, sztuczne ognie i taneczne występy. Coś czuję, że wieczorową porą możecie nawet załapać się na karaoke.
Co to jest „spolszczenie” kuchni azjatyckich? Dostosowanie do preferencji klientów może przybierać różne formy: ugrzecznienia smaków i aromatów, ułatwienia konsumpcji (choćby widelce zamiast pałeczek) czy sposobu zamawiania (na przykład skoncentrowanie się na daniach „na osobę”, a nie „na stół”). Nie mamy złudzeń, że lokale typu pol-viet, zakładane głównie przez starsze pokolenia Wietnamczyków wciąż będą miały rację bytu. Ba, poza naszą foodie-bańką, to właśnie takie miejsca cieszyć się będą niesłabnącą popularnością.
Otworzyć się w okresie tak trudnym dla gastronomii? To wymaga odwagi i… przemyślenia. Dlatego Niigata Onigiri (dawna Pani Onigiri) w formie okienka, z szybką obsługą i sporym wyborem japońskich ryżowych kanapek to opcja szyta na miarę obecnej rzeczywistości. My kibicujemy rodzinie stojącej za tym projektem od samego początku – po drodze nam z tą jakością i zaangażowaniem jakie wkładają w to co robią. Zawędrowali do Japonii (na zaproszenie Japończyków, którzy zachwycili się smakiem onigiri przygotowywanego w Pani Onigiri), a Kasia odbyła nawet staż w słynnej onigirowni Bongo w Tokio i sama sadziła ryż w prowincji Niigata. Kto ma lepsze CV niechaj pierwszy rzuci ryżem.
Czasowe ograniczenia związane z przemieszczaniem się, a szczególnie odwiedzaniem parków i lasów, sprawiły że jak nigdy brakuje nam kontaktu z naturą. Kompensujemy więc sobie na potęgę ten fakt jej skromnymi przejawami – hydroponiką dla zaawansowanych (o tym innym razem) i tą skromniejszą, czyli uprawą kiełków fasoli mung.
Trzy powody, dla których powinniście wprowadzić ten przepis w życie? Jest prosty, w podstawowej wersji nie trzeba do niego żadnych trudno dostępnych składników, a co najważniejsze – boczek wygląda jak złoto, a smakuje tak, że sama myśl o nim sprawia mi przyjemność.
Nasza znajomość z ryżowymi kanapkami onigiri zaczęła się tak jak u większości osób podróżujących po raz pierwszy do Japonii – od niewielkiego wielobranżowego sklepu, który znajdziecie tam niemalże na każdym rogu. W konbini, czyli lokalnym odpowiedniku Żabki, zjedliśmy swoje pierwsze śniadanie na przedmieściach Nagoi. Zmęczeni lotem z niemowlakiem na pokładzie nie testowaliśmy nadto naszej znajomości japońskiego, wystarczył szybki ruch ręką, aby z witryny chłodniczej wylosować szczęśliwego ryżowego trójkąta. Jak smakował? Zimny ryż, przeciętnej jakości piklowana morela umeboshi, chrupiące nori zawinięte w folie. Jednym słowem – rozkosz podniebienia, a po drugim byliśmy już zakochani po uszy. 😉
Kaczki idealnej szukamy od dawna. Jak to robimy? Chociażby wypatrując kto ze stołecznych restauratorów jest w posiadaniu specjalnego pieca do jej wieloetapowego przygotowania. Do odwiedzenia Pańskiej 85 zniechęcało nas jednak wideo, w którym właścicielka opowiadała o tym jak w tym miejscu „chińskie smaki dostosowywane są do gustu Polaków”.
W stolicy Wietnamu nie można narzekać na brak okazji do jedzenia – co krok wpaść można na stoisko uliczne nęcące aromatami grilla, a dłuższe spojrzenie w oczy handlarki skutkuje zarzuceniem nam na ramię bambusowego nosidła, którego kosze wypełnione są składnikami gotowych w sekundę potraw. Można zjeść wszystko i o każdej porze – po co więc lista z polecanymi miejscami? Jak się bowiem okazuje na przybywających do Wietnamu czeka wyzwanie – takie rozplanowanie posiłków, aby zjeść można było więcej. Jedzcie z głową, zobaczcie co was czeka, a dzięki mapce połączcie eksplorację miasta z niekończącym się ucztowaniem.
Dlaczego uwielbiam ramen? Bo pod swoją pozorną przaśnością kryje tysiące możliwości modyfikacji każdego z elementów. Przepis, którym się dzielę jest uczciwy, chociaż uproszczony – istota tego dania została zachowana, ale forma dostosowana. Co zyskujemy? Ramen dnia powszedniego. Taki, którego przygotowanie nie będzie trwało do najbliższej wiosny. Róbcie z nim co chcecie – mroźcie wywar, sezonujcie tare, dorzucajcie gotowy makaron, a dodatki niech będą przeglądem lodówki. Wszystko po to, aby był dostępny ku pokrzepieniu w każdej chwili. R-amen!
Zaskakuje mnie ogromna miłość Polaków do tajskiej zupy z kaczki, ponieważ już sam aromat tego dania wskazuje na jego chińskie korzenie. W restauracjach często spotyka się wersję nasyconą do granic możliwości przyprawą pięciu smaków, cynamonem oraz sosem ostrygowym, ale w tym przepisie udało się osiągnąć równowagę dzięki zastosowaniu korzeni kolendry, plastrów świeżego galangalu, liści pandanu oraz cukru palmowego. Jeśli zależy Wam na 100% autentyzmie rozejrzyjcie się w sklepach azjatyckich za chińskim selerem oraz brokułami gailan, beż nich jednak danie też będzie dobre, a jako dodatek sprawdzi się kolendra oraz zielona część dymki.
