Jesienna nowość w Vegan Ramen Shop to wegańska interpretacja dania, będącego kompilacją dwóch comfort foodowych klasyków: sosu kare i ramenu. Czy może być bowiem coś bardziej otulającego ciepłem i pocieszającego, kiedy wielkimi krokami nadchodzi piękna polska złota depresja?
Za każdym razem, kiedy słyszę w restauracji, że czegoś nie można ugotować w Polsce myślę o blisko 15 tysiącach Wietnamczyków mieszkających w naszym kraju, którzy dzień w dzień jakimś cudem przygotowują autentyczną azjatycką obiadokolację. Wprawdzie nie zawsze przyjmuje ona formę tak wystawną jak w rodzinie Duong (zwanego Michałem), ale chciałam Wam pokazać domową kuchnię najwyższych lotów.
Jeszcze nie zdążyłam pogodzić się z faktem, że nastała astronomiczna jesień, tymczasem w Azji jest już jej środek. Czas na ostatnie zbiory. W tym roku urządziliśmy sobie rytualne wykopki – całe sześć bulw z doniczkowych pomidoro-ziemniaków. Przygotowaliśmy z nich japoński specjał, znany jednak w większości polskich domów – pokrojone kartofle, które po ugotowaniu odparowuje się i intensywnie potrząsając tworzy aksamitną otoczkę. To nic, że naszą dietę zdominował ryż, własne plony smakują najlepiej!
Czasami sama łapię się na tym, że przepisy, które trafiają na Pyzę wymagają wielu trudno dostępnych składników, których zwykle nie da się zastąpić lokalnymi zamiennikami. Pan Pyz od dłuższego czasu namawia mnie na wystartowanie z przepisami wideo, które byłyby prostsze, szybsze, ale wciąż smaczne i przede wszystkim autentyczne.
Do tej pory z zazdrością przyglądałam się temu, co dzieje się na scenie sushi w Londynie, Nowym Yorku, a nawet norweskim Stavanger. O Japonii nie wspominając, bo odkąd Jiro stał się elementem globalnej kultury masowej, śnimy o sushi częściej niż kiedykolwiek.
Mamy słabość do hal targowych – zwykle to do nich kierujemy pierwsze kroki po przyjeździe do nowego miasta, zaintrygowani kupujemy nieznane, lokalne produkty i jemy streetfood w najbardziej autentycznej formie i przystępnej cenie. Obserwujemy ludzi, nasiąkamy klimatem i obkupujemy się w oldschoolowe utensylia do gotowania. Ot, tyle trzeba do szczęścia prawilnemu milenialsowi i ani ciutki więcej.
Dlaczego ta relacja z Hana Sushi Kraków jest zupełnie inna niż pozostałe, które znaleźć można w niezmierzonych czeluściach internetu? Przyczyna jest prosta: omakase! Nie bez wysiłku, ale w końcu udało nam się namówić sushi mastera i jednocześnie współwłaściciela lokalu do przygotowania prawdziwie japońskiego doświadczenia restauracyjnego.
Nigdy nie przypuszczałam, że trafię w Polsce do chińskiej restauracji, w której zamiast podania karty dań zapraszani jesteśmy do przedsionka kuchni, aby palcem po szybie akwariów wskazać owoce morza, które trafią na nasze półmiski.
Dynie stosunkowo rzadko spożywane są w Polsce na słodko, a szkoda! Do deserów najlepiej nadawać się będzie odmiana Hokkaido (ウチキクリ) – jak sama nazwa wskazuje, pochodząca z jednej z najzimniejszych wysp Japonii. Trafiła tam w XIX wieku i dostosowując się do lokalnych, trudnych warunków (długie i mroźne zimy oznaczają krótki okres wegetacji) i przybrała mniejszą formę niż jej amerykańska kuzynka. Niestety nie udało mi się (jeszcze!) dotrzeć na północne rubieże Japonii, ale w jesiennym sezonie dyniowy krem znaleźć można dosłownie na każdym kroku (dokładniej: w najbliższym sklepie typu konbini).
Nazwa, oznaczająca po prostu lokal specjalizujący się w sushi, to kwintesencja bezpretensjonalności tego miejsca. Tu przychodzi się (albo przyjeżdża po 200 km w jedną i drugie tyle w powrotną drogę), żeby w skupieniu zjeść ryż i ryby.
