Jesień, czas niekończących się rozmów o grzybobraniu. Mam jednak wrażenie, że o ile prześcigamy się w zbieraniu grzybów, o tyle pomysłów na to, co z nimi zrobić jest zdecydowanie mniej. W takich chwilach wyciągam sekretny zestaw ziół z północy Wietnamu i właściwie niewiele więcej trzeba, aby ugotować zupę, która wykorzystuje mięso lasu w wersji fusion.
Przez 30 lat Wietnamczycy nie wierzyli, że Polacy mogą rozsmakować się w ich rodzimej kuchni. I trudno im się dziwić. Zapach sosu rybnego, fermentowanych krewetek czy bambusa budzi powszechne kontrowersje, więc po co ryzykować skoro podstawą bardzo intratnego gastro-biznesu były i są kurczakowe kule?
Tego się nie spodziewałam: podczas, gdy my ekscytujemy się coraz wyższym poziomem polskich sushi masterów, a w Łodzi ludzie stoją po rameny w kolejkach bardziej wykręconych niż do Manekina, po cichutku żołądki Kowalskich zdobywają japońskie jadłodajnie. Takie od serca, ale z kurczakiem i wieprzowiną na dłoni.
Kleik ryżowy – to nie brzmi zbyt dobrze. Ani apetycznie. W końcu najbliższe skojarzenie to szpitalna dieta, a nie kulinarny trend podbijający kuchnie restauracyjne i domowe od Nowego Jorku do Berlina.
W Polsce prawie zupełnie nieznana, na świecie zyskuje coraz większą popularność (patrz: imponująca, foodpornowa wersja z londyńskiej restauracji The Little Viet Kitchen). To najmocniejsza konkurencja dla phở, ale nie mamy szansy się o tym przekonać, ponieważ rodzima orientalna gastronomia zdominowana jest przez dania z północy Wietnamu. Przyczyna jest prosta – brak większego zróżnicowania pod względem pochodzenia wietnamskich migrantów. Wspólne socjalistyczne dziedzictwo obu naszych narodów sprzyja migracji z północy, południe preferuje Francję i Stany Zjednoczone. Jak to się przekłada na menu w Polsce? Tak jak Ślązacy raczej nie przyrządzają kiszki ziemniaczanej, tak i hanojanie rzadko gotują zupę bún bò z regionu oddalonego o ponad pół tysiąca kilometrów.
Bakalarska to jedyne miejsce w Warszawie, które zachowało międzykulturowy urok Jarmarku Europa. Wprawdzie koncept ten tragicznie skończył pod co-noc-nam-mrugającym Stadionem Narodowym, ale pamięć o nim będzie żyć na wieki. 😉 Choćby w postaci targowiska położonego na tyłach ratusza Włochy. Weekendowe poranki pachną w tym miejscu wietnamską gastronomią obwoźną, rozbrzmiewają plotkami i śmiechem dawno niewidzianych znajomych. Klasyka klasyk – kartonowe pudła na kółkach, łamana polszczyzna (wietnamszczyzna w moim przypadku) i przysmaki w cenach o których na Nocnym Markecie się nawet nie śniło!
Dzisiaj każdy jest fotografem kulinarnym. Instagram, który ma już prawie 7 lat, zmienił reguły gry w fotografii i to nie tylko tej mobilnej. Rosnące możliwości obiektywów i matryc w smartfonach sprawiły, że ludzie masowo rezygnowali z noszenia aparatów, a zdjęcia jedzenia zaczęły stanowić znaczącą część instagramowych treści. Zdjęcia o bardzo różnej jakości. Od mało estetycznych „dokumentalnych” ujęć w połowie zjedzonej porcji do aranżowanych fotografii studyjnych w idealnym sztucznym oświetleniu. Ale nieważne czy robisz zdjęcia smartfonem czy lustrzanką – ten tekst jest skierowany do Ciebie.
Warszawę zalała fala nowego trendu: kuchnia hawajska! Brzmi rajsko, ale z czym się to właściwie je i czego możemy spodziewać się na naszych talerzach? Jak odróżnić autentyki czy sensowne fusion od nie-tak-tanich podróbek?
Morderstwo przez utopienie. Utopienie w sosie sojowym. Ale na początek odrobina historii. Sushi w Polsce cieszy się od dłuższego czasu zadziwiająco dużą i niesłabnącą popularnością, porównywalną chyba jedynie z pizzą i kebabem. I tak jak w przypadku tych dwóch dań z Włoch i Persji, również sushi nad Wisłą zdegradowało się niemalże do roli fast foodu, robionego byle jak z przeciętnej jakości składników (tak, wiem, są chlubne wyjątki!). Bo kto w Kraju Kwitnącej Wiśni słyszał o futomakach z rybną mielonką (aka paluszkami krabowymi) tak ogromnych, że mogłyby wykarmić całą japońską wioskę?
Jest takie miejsce, gdzie siedząc na chłodnej macie tatami, pachnącej słomą ryżową, przenoszę się myślami do Japonii. W dłoni ceramiczna czarka, w której wnętrzu miesza się Wschód z Zachodem: zielona sproszkowana herbata i mleczna pianka.
