Chociaż nie jestem pierwszą, która o tym miejscu wspomina, to na pewno nie będę ostatnią. W samym centrum Warszawy – u zbiegu Brackiej, Chmielnej i Szpitalnej, powstał wietnamski złoty trójkąt gastronomiczny.
W tym roku święta zajaśniały krótko, ale intensywnie. Ich blask przygasł, uległ roztopom i wyparował. Pozostało jedynie wspomnienie pierogów z kapustą i ogromną ilością grzybów, które podane z czerwonym barszczem były zdecydowanym faworytem wigilijnego stołu. Te, które uchowały się łakomemu spojrzeniu biesiadników, przyjechały wraz z nami do Warszawy. Niczym hibernatusy, drzemią cicho w zamrażalniku, czekając na gorącą kąpiel. Być może pewnego dnia, dzięki nim odżyją wigilijne wspomnienia z Gierłoży lub po prostu zaspokoją głód w chwili kulinarnego braku weny twórczej.
Domowa kuchnia wietnamska towarzyszy nam każdego dnia, prawdziwą miłością darzymy jednak japońskie specjały. Od wytrawnych śliwek ume, przez delikatną tempurę otulającą warzywa i owoce morza niczym warstewka śniegu, aż po cieszące się w Polsce zaskakująco dużą popularnością sushi. Jedząc maki, czyli rolkę sushi warto przyjrzeć się jej dokładnie – wodorosty nori powinny być lekko chrupiące, lśniące ziarenka ryżu zlepione, a nie sklejone. To podstawa.
Uwielbiam programy kulinarne, a przed ich nałogowym oglądaniem ratuje mnie jedynie brak telewizora. Przymykam oko na pretensjonalnych prowadzących, ciskam pod nosem siarczyste krytyki, ale w końcu wyłuskuje to, co jest najważniejsze.
Ostatnio bywałam w Wólce Kosowskiej w celach zawodowych. Pospacerowałam po halach wypełnionych po brzegi towarem wszelakim, a przy okazji zostałam podkarmiona przez znajomych Wietnamczyków. Nie dałam się namówić na kultowe danie lunchowe – wywar phở ani na grillowaną wieprzowinę z makaronem ryżowym bún chả. To już było. A nawet jest – gotowy bulion czeka w zamrażalniku, kiedy tylko zapragnę śniadania w wietnamskim stylu.
Oto na fejsbuku pojawiło się hasło: kupujemy rydze! Po naradach, jak i gdzie nadejszła ta wiekopomna chwila – w zeszłą środę grzyby dotarły do Warszawy. Dzięki uprzejmości Marcina ze slodkokwasna.pl załapałam się w tym tygodniu na akcję slowfoodową. Sama akcja była bardzo szybka, ale duch jak najbardziej slow – oddolnej inicjatywy smakoszy, tych mniej i bardziej znanych.
Inspiracją dla dzisiejszego wpisu jest Mai. Po szalonym weekendzie w Barcelonie powróciła do polskiej zimnicy z darami – co by zmarzniętych przyjaciół serca rozgrzać. I żołądki. Lecz zanim zdradzę, co też pysznego nam się trafiło, kilka słów chciałabym poświęcić pamiątkom z dalekich wojaży. Bibelotom mówimy stanowcze nie!
Listopad to ponury miesiąc. W mroźnym wietrze wyczuwa się już oddech zimy. W natłoku obowiązków umknęły nam słoneczne dni, nie zdążyliśmy się nacieszyć pełną złocistych liści jesienią. Postanowiliśmy więc cofnąć czas.
Jakiś czas temu, siedząc w samolocie do Pragi, doznałam objawienia. Kulinarnego, rzecz jasna. I jak to z objawieniami bywa, nastąpiło ono przez zupełny przypadek. Leniwie przeglądając magazyn czeskich linii lotniczych natrafiłam na artykuł o tajemniczej SaSaZu. Restauracja ta została wyróżniona wieloma nagrodami, a wśród nich dla nas najważniejszą – Michelin Bib Gourmand, za wysokiej jakości doświadczenie kulinarne w przystępnej cenie. Specjalność – azjatycki fusion… czego chcieć więcej?
Najczęściej zadawane przez mojego męża pytanie to: „czy nastawiłaś już ryż?” Jednak po wczorajszym obżarstwie w wietnamskim barze serwującym tzw. cơm văn phòng – dosłownie ryż biurowy, a po polskiemu ryż z dodatkami, zdecydowaliśmy się na coś zdecydowanie lżejszego. Nem cuốn to świeże sajgonki, siostry znanych i lubianych sajgonek smażonych (nem rán).
