Kiedy myślimy o jedzeniu typu fast-food najczęściej przed naszymi oczami ukazują się złote łuki. Czy wiecie jednak, że wietnamskich lokali gastronomicznych jest w Polsce około 30 tysięcy, czyli blisko 100 razy więcej niż McDonaldsów?
O kant z tymi wszystkimi suchymi przepisami, które nawet zdjęć nie mają. Siedzę później sfrustrowana i lepię te pierogi za Chiny nie wiedząc jak cienkie ciasto przemienić w kształt złożonych dłoni (chao shou 抄手) i czym to się właściwie różni od klasycznego wontona. Na szczęście problemy foodie pierwszego świata rozwiązują nagrania z Youtube’a! Moim sekretem jest wyszukiwanie zarówno po angielsku, jak i po oryginalnej nazwie – nawet bez znajomości języka od Youtuberów z całego świata nauczyć się można technik gotowania i wstępnej obróbki składników.
Jaskółki zmiany wietnamskiej sceny gastronomicznej były dwie. Najpierw na warszawskim Placu Konstytucji zapłonął biały neon Wi-Taj, intrygując nowoczesnym wzornictwem z azjatyckim sznytem. Chwilę później fanpejdż lokalu zapełnił się smakowitymi zdjęciami wietnamskich i tajskich specjałów. I to nie byle jakich – tych znanych bywalcom alejki barów na ś.p. Stadionie X-lecia czy streetfoodowym wyjadaczom stołującym się w Hanoi, Sajgonie i Bangkoku. Z każdym kolejnym dniem napięcie rosło, a w ten weekend podczas nieoficjalnego otwarcia Wi-Taj sięgnęło zenitu.
Jestem taka sama jak inni. Kiedy wchodzę do poznańskiego Raju mam w głowię jedną myśl: co Ci biali wiedzą o jedzeniu z Azji?!.* Brzmi paradoksalnie, przecież sama promuję azjatyckie kuchnie będąc z krwi i kości polską Pyzą! Jednak fałszywe przekonanie o wyższości kucharzy o azjatyckiej urodzie tkwi we mnie głęboko. Może już czas obalić ten mit?
Jadąc do Poznania z Kobyłki prawie city już w połowie drogi byliśmy na tyle głodni, aby pokłócić się o najlepsze miejsce z sycącym azjatyckim lunchem. Spór rozwiązał Duncan, Tajwańczyk z miasta doznań, który bloguje o swoich przygodach z polską azjatycką gastronomią. Za jego namową na pierwszy rzut poszły testy ramenu w Yetztu, który pretenduje do miana najlepszego w Polsce.
Dlaczego przystawka z Iranu trafiła na bloga o kuchniach azjatyckich? Bo to jedna z najlepszych i najbardziej zaskakujących rzeczy jaką jedliśmy w 2015 roku.
To najfajniejsza przesyłka jaka do nas dotarła – pojemnik termiczny po brzegi wypełniony lodem i mrożonymi owocami od Acaimania! Nie ma co ukrywać – pod koniec zimy nasze zapasy zamrożonych sezonowych owoców są na wyczerpaniu, tęsknimy za słońcem i ciepłym wiatrem. To wszystko przed nami, ale w międzyczasie mam zamiar przenieść się w tropiki za sprawą śniadań pachnących marakują, papają czy ananasem.
Zapewne nie raz słyszeliście, aby pić minimum dwa litry wody dziennie. Nie jest to jednak do końca prawda – na jej zapotrzebowanie wpływa wiele czynników takich jak: wiek, płeć, waga, aktywność fizyczna, dieta, klimat czy stan zdrowia. Szacując nasze dzienne zapotrzebowanie na wodę powinniśmy pamiętać, że zawierają ją wszystkie produkty, które spożywamy w ciągu dnia (w tym soki, napary, herbata i kawa).
Wszystko zaczęło się od policzenia butelek. Ekologiczny koszmar! Pijąc wodę mineralną w miesiącu produkowaliśmy 30 butelek, co w roku daje zawrotną sumę 480 sztuk. Jedną decyzją zredukowaliśmy tę liczbę do 2… na 2 lata.
Słowa Bánh mì to po wietnamsku pieczywo, ale na całym świecie (w 2011 wyraz ten trafił do Oxford English Dictionary) kojarzone są jednoznacznie z kanapkami idealnymi. Jak to zwykle bywa w azjatyckich kuchniach sekret tkwi w kontrastach.
