Prawie każda dyskusja między fanami azjatyckiego jedzenia przebiega podobnie: po podróżniczych wyliczankach następuje krytyka polskiego rynku gastro z finalną kropką nad i w postaci zamykającego usta stwierdzenia: nie jadłeś ramenu w Japonii, więc co ty wiesz o życiu. Czas skończyć z mitami i odczarować japońską kulinarną rzeczywistość.
Jeśli uzależnieni jesteście od pikantnych smaków, to mamy dla Was dobrą wiadomość – na warszawskim Mokotowie powstało prawdziwe Korea Town. I od początku skazane jest na sukces.
Odkryłam magiczny przełącznik trybów funkcjonowania Japończyków*. Wystarczy, że w dłoni pojawi się zmrożona szklanka piwa lub czarka z sake: relax mode on! Nawet nie trzeba tego alkoholu pić, nadchodzi czas odpoczynku, więc idziemy do izakaya!
Kolejki, kolejki, kolejki. Będą mi się śnić po nocach, bo chociaż jedzenie w Tokio dostępne jest na każdym kroku (no może co 20 kroków… w konbini), to wszystkie lepsze przybytki przeżywają oblężenie. W najsłynniejszej na świecie ramenya, Tsuta, odczuć to można nawet podwójnie – wpierw kiedy przed 7:00 stawiam się po bilet na lunch i później, kiedy przychodzę na konkretną godzinę, ale przesunięcie się na przód w ciągnącym się na ulicy łańcuszku ramen otaku to wyzwanie ponad moje siły.
Trochę mi się już przejadły te wszystkie monoporcje, mini-torciki, sfery, ciastka z formy. Nie zrozumcie mnie źle – doceniam ich złożoną strukturę, praco- i czasochłonność wykonania. W końcu miałam okazję je przygotowywać pod czujnym okiem Mistrza Czekolady Michała Iwaniuka.
Od czasu do czasu mamy straszną ochotę na koreański streetfood. Ma być szybko, ostro i tylko z tego, co jest pod ręką 😉 Czy da się to zrobić przy minimalnej stracie na autentyczności?
W internetach huczy od newsów o nowych lokalach gastro, trochę ciszej mówi się o zamknięciach, ale kto z Was ostatnio słyszał o restauracji z 5-letnim stażem, która zmienia się na lepsze?
Zdarza się Wam narzekać na lokale z azjatycką kuchnią w Warszawie? Czas z tym skończyć i zabrać się do gotowania, bo nie ma żadnego usprawiedliwienia dla słodkiego i rozgotowanego pad thaia 😉
Mimo depresyjnej aury, w Wólce Kosowskiej nadal panuje świąteczny nastrój – w końcu całkiem niedawno obchodzony był Księżycowy Nowy Rok. W barze Yến Béo przypominają nam o tym gałęzie brzoskwini cieszące oczy świeżymi, różowymi kwiatami, na dodatek obwieszone złotymi sakiewkami. O właścicielach dobrze świadczy ołtarzyk po brzegi wypełniony darami, ale ich gościnność dotyczy nie tylko przodków, ale i klientów, którzy przyjmowani są zieloną herbatą i słodyczami.
Kolejny z cyklu sosów – mắm nêm, pochodzi ze środkowego Wietnamu. Region ten to kolebka kuchni wietnamskiej, powstawały tu pierwsze szkoły kulinarne i pierwsza (pisana wierszem) książka kucharska. Chociaż okolice głównego miasta – Huế odwiedzałam wielokrotnie, to już w maju planujemy poważną eksplorację kulinarną, bo wiele osób podpytuje nas o inne słynne dania regionu np. bún bò Huế (zupę wołowo-wieprzową z cienkim makaronem ryżowym). W kuchni środkowego Wietnamu wyraźnie wyczuwalne jest zamiłowanie mieszkańców do fermentacji i słodkich smaków, czego najlepszym przykładem jest właśnie mắm nêm.
