Kuchnia japońska w Polsce, jaką znaliśmy do tej pory, powoli przebrzmiewa. I chociaż nie wierzę w ostateczny kres ery rolek na dostawy, to pojawiają się nowe trendy, które znacznie poszerzają naszą percepcję repertuaru kulinarnego Kraju Kwitnącej Wiśni.
Nie mam nic przeciwko dobremu fusion. Wręcz przeciwnie – użycie lokalnych składników i podkręcenie klasycznych smaków to coś, czego oczekiwalibyśmy od współczesnych restauracji. W końcu większość z nas wychodzi do restauracji żeby zjeść LEPIEJ niż w domu. Do HAOSu przyciągnęły naszą trójkę głównie zdjęcia aranżacji tego miejsca. Klimat wystroju mocno nawiązuje do azjatyckich nocnych marketów, a całość zostatała nagrodzona w konkursie „Najlepiej zaprojektowane wnętrze w Gdyni” organizowanym przez Centrum Designu Gdynia.
Nie wiem jak to się stało, ale wyszliśmy ostatnio z koreańskiej restauracji z ceramicznym naczyniem ddukbaegi (뚝배기). Ten spontaniczny akt serdeczności właścicieli chwycił nas za serce i początkowo chcieliśmy wyeksponować cenny dar na kuchennej szafce obok laotańskiego parownika do ryżu, tajskiego moździerza i innych azjatyckich fetyszy. Na szczęście się opamiętaliśmy! Grube, czarne ścianki ciężkiego ddukbaegi nadają się idealnie do przygotowywania ostrych i piekielnie gorących dań jednogarnkowych jjigae, które ostatnio goszczą u nas minimum raz w tygodniu.
Drażnią mnie pojawiające się coraz częściej opinie, że gotowe sushi z japońskich sklepików typu convenience store (Lawson, 7-Eleven czy FamilyMart) jest „lepsze niż najlepsze sushi w Polsce”. Nie, nie jest. I choć to poziom zdecydowanie wyższy niż nasze gotowce z dyskontów, osoby które choć trochę interesują się tematem sushi, nie będą delektować się rolkami czy nigiri z plastikowego opakowania. To skuteczna metoda na (ekstremalnie) tanie zaspokojenie głodu, ale nic więcej. Moim zdaniem, dużo lepiej sprawdza się w tym przypadku onigiri, pakowane w taki sposób, że nori styka się z ryżem dopiero po zerwaniu folii ochronnej. Dzięki temu ryżowa kanapka owinięta jest chrupiącym i świeżym papierem z glonów. Wracając do naszych krajowych realiów – zatrważająco niski ogólny poziom sushi w Polsce nie uprawnia do formułowania twierdzeń o wyższości pakowanego sushi z Kraju Kwitnącej Wiśni nad wszystkim co mamy dostępne nad Wisłą.
Z początku trochę sprzeciwialiśmy się (my czyli ja i Pani Pyza) serwowaniu sushi i ramenu w jednym lokalu. Było to dla nas takie „nie-japońskie”. Nie można chyba jednak przesadzać ze zwyczajowym puryzmem, szczególnie w polskich realiach, gdzie notorycznie popełniane są zbrodnie kulinarne o dużo cięższym kalibrze.
Wycieczki kulinarne do Wólki Kosowskiej zaowocowały epokowym odkryciem – swojska kiszona kapusta doprawiona kolendrą wietnamską smakuje o niebo lepiej niż przesłodzone surówki na bazie tego składnika oferowane w barach orientalnych. To jest zresztą moim zdaniem klucz do sukcesu – zamiast spolszczać autentyczne smaki lepiej wybrać takie potrawy, które rezonują z polskim gustem.
Kiedy lata temu zawitałam w progi Shoguna wiedziałam, że odkryłam ostoję japońskości zagubioną pośród kabackich blokowisk. Jedno głębokie spojrzenie w oczy przykurzonej figury tajemniczego tanuki (należącego do rodziny jenowatych) wystarczyło, aby zrozumieć, że w tym miejscu zapętlił się czas. Jest tylko jedna godzina, godzina yakiniku (焼き肉), czyli rytualnego grillowania.
Coraz częściej pytacie mnie o przepisy na azjatyckie desery. Temat ten nie jest taki prosty jak to by się mogło wydawać. Może to moja subiektywna opinia, ale azjatyckie słodycze i desery nie są dla mnie tak atrakcyjne smakowo jak ich zachodnia konkurencja, stawiającą na zaskakujące połączenia składników, ciekawe struktury i nietypową formę. Oczywiście uwielbiam chè (galaretki, puddingi, kremy, podawane na gorąco, zimno, z dodatkiem kruszonego lodu, polewane słodkim syropem lub skondensowanym mlekiem) czy najróżniejsze smażone na głębokim tłuszczu pączki i bułeczki, ale mimo wszystko wolę cukiernictwo oparte na maśle, mleku i mące pszennej. 😉
To podstawowe pytanie ma często decydujące znaczenie, bo o tym, że do Wietnamu warto jechać nie trzeba już nikogo przekonywać. Według rankingu Forbesa jest to jedna z 30 najtańszych destynacji podróżniczych na świecie, ale my chcemy Wam pokazać, że niezależnie od stanu waszego portfela każdy może znaleźć najlepszą opcję dla siebie: noclegi, jedzenie oraz transport. Jedyny warunek: posiadanie nowych dolarów na wymianę (stare i wygniecione nie są mile widziane). Jeśli od razu chcecie przejść do cyferek – przewińcie do końca tego tekstu.
Wietnamska gastronomia ma wiele twarzy. Po czasach dominacji barów orientalnych przychodzi czas na bistra. Podzielić możemy je na trzy rodzaje konceptów: polsko-wietnamski, wietnamski – drugiego pokolenia oraz wietnamski, łączący generacje. Nowy warszawski lokal Xin Chào reprezentuje tę ostatnią kategorię, co widać w dbałości o wystrój i atmosferę miejsca, przy jednoczesnym niezdecydowaniu, co do stopnia autentyzmu menu.
