Chleb tostowy w naszym domu zwyciężył w sposób ostateczny. Nie dla tego, że jest najlepszy czy najłatwiejszy, ale dzięki… dość miękkiej skórce. Jak się okazało pięknie wyrośnięte bochenki chleba pszenno-żytniego na zakwasie nie sprostały wyśrubowanym kryteriom Małych Pyz. Ma być miękko, ma być szybko i ma być pysznie. I taki właśnie jest drożdżowy chleb tostowy na mleku, wypiekany w blaszce.
Z Karimą poznałyśmy się lata temu i naprawdę trudno wyjaśnić mi jak to się stało, że od wspólnej edukacji wielokulturowej studentów Uniwersytetu SWPS przeszłyśmy w zawrotnym tempie do rodzinnego gotowania kuchni syryjskiej na mazurskiej wsi. Przypuszczam, że coś z tym wspólnego ma jej wrodzona charyzma i mój nieposkromiony głód, ale czy to wszystkie elementy równania? Nie, nasze drogi przecięły się przez wojnę.
Czerwona papryka (Capsicum annuum L.) trafiła do Azji z Ameryki Południowej prawdopodobnie w XVI wieku – i choć do tego momentu koreańska kuchnia była jej pozbawiona, to obecnie trudno wyobrazić sobie jej istnienie bez dodatku gochugaru (고추가루), czyli suszonych płatków chili.
A dzisiaj na deser skóra z pomelo! Nie brzmi apetycznie? Nic nie szkodzi – wietnamska kuchnia pełna jest zaskakujących sposobów na wykorzystanie każdego składnika do ostatka. Dzisiaj nazwalibyśmy to modnie gotowaniem w duchu zero waste. I dobrze! Pzyglądając się temu, co bliskie, co dalekie, znajdujemy rozwiązania, które sprawiają, że możemy żyć uważniej. A może i nawet lepiej – w końcu kolejny prosty deser w repertuarze, na dodatek pachnący Azją Południowo-Wschodnią, to skarb.
Wietnamska gastronomia ma wiele twarzy. Po czasach dominacji barów orientalnych przychodzi czas na bistra. Podzielić możemy je na trzy rodzaje konceptów: polsko-wietnamski, wietnamski – drugiego pokolenia oraz wietnamski, łączący generacje. Nowy warszawski lokal Xin Chào reprezentuje tę ostatnią kategorię, co widać w dbałości o wystrój i atmosferę miejsca, przy jednoczesnym niezdecydowaniu, co do stopnia autentyzmu menu.
W przeważającej części Wietnamu, na co dzień, niezależnie od wieku, płci i społecznego statusu, pije się napary z liści kamelii. To napój często tańszy od samej wody (zwłaszcza butelkowanej). Z lekkim aromatem jaśminu lub lotosu i kawałkiem ociosanego ręcznie lodu gasi pragnienie zmęczonych upałem przechodniów. Rozglądajcie się uważnie, bo herbaciane stoiska prowadzone przez oddziały starszych kobiet, rozlokowane są w podcieniach kamienic i cichych zaułkach.
Mamunieh (mamonia, mamounia, mamuniyah, مامونية) to ekstremalnie prosty deser, specjalność miasta Aleppo. Pachnie subtelnie różami, cynamonem i masłem. Słodki smak i kremową konsystencję podkreśla dodatek słonego (i ciągnącego się po rozpuszczeniu!) sera shilah. Ten ostatni składnik może być dość trudny do nabycia, dlatego można zastąpić go lekko posoloną mozzarellą. Mamunieh można jeść na ciepło w zimne poranki, ale świetnie smakuje również schłodzona w letnie popołudnia. Właściwie mimo niepozornego wyglądu smakuje… zawsze.
Pod tajemniczą nazwą tej drapieżnie poskręcanej rośliny kryje się gorczyca sarepska. Niby należy do tej samej rodziny, co kapusta, ale naturę ma bardziej pikantną – smak jej ziaren znamy z musztardy, ale liście nie są jeszcze tak powszechne. A szkoda, bo zdrowe to to i świetnie smakuje w formie koreańskiej sałatki, służącej za przystawkę i towarzyszącej zarówno głównemu daniu mięsnemu, jak i wegetariańskiemu. W kuchni koreańskiej warzywa najczęściej są szybko obsmażane, blanszowane, marynowane lub kiszone, ale ja polecam wersję raw – surowy musztardowiec nie traci swojej ciekawej, przypominającej mech, konsystencji.
Ten autorski przepis Karimy Kanjo pochodzi z organizowanych przez nas warsztatów kuchni syryjskiej w Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie.
Ten autorski przepis Karimy Kanjo pochodzi z organizowanych przez nas warsztatów kuchni syryjskiej w Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie. To mój absolutny faworyt wśród syryjskich deserów – cienkie niteczki ciasta smażonego w klarowanym maśle, rozpływający się ser i subtelny aromat wody z kwiatów gorzkiej pomarańczy.
