Na pytanie co chcę robić w swoje urodziny, odpowiedziałem: „jeść dobre sushi i mieć cały torcik flan z Lukullusa tylko dla siebie”. To drugie dostępne jest tylko w Warszawie, to pierwsze – nie. Pewnie pamiętacie, że zapowiadaliśmy na blogu wielki ranking warszawskiego sushi, ale chyba zrezygnujemy z tego pomysłu, bo trudno byłoby wybrać nawet pierwszą trójkę. Mizu i co dalej? Długo nic.
Jest w Warszawie takie miejsce, które ma klimat streetfoodu z lat 90. Skrzyżowanie Alei Wilanowskiej z ul. Jacka Kaczmarskiego to bardzo płodne gastronomicznie zagłębie – skromne barki w wielokulturowym sosie, co jakiś czas ściągają naszą uwagę nowym pomysłem na biznes, na życie.
Do Reginy trafiliśmy pierwszy raz w dniu jej otwarcia, a odpowiedzialny za menu Trisno Hamid od razu uprzedził nas, że to Regina Bar – lokal w którym pije się drinki, do których można zamówić proste jedzenie. Jedzenie będące chińsko-włoskim fusion, inspirowane migrancką kuchnią Nowego Jorku.
W wirtualnej Polsce ramen jest tak modny, że właściwie każde danie święcące przepołowionym kurzym jajem na miękko może zyskać sobie jego imię. Odstawmy jednak sprzed nosa bombardujące nas foodpornowymi zdjęciami smartfony i przyjrzyjmy się temu, co niedawno powstało w realu: Arigator Ramen Shop. Uwielbiane japońskie nudle to w większości lokali dodatek do menu, który nie jest traktowany do końca serio – brak mu podstawowych elementów, więc osłania się „autorskością” dzieła.
Spotkanie Wschodu z Zachodem w jednej kuchni brzmi jak idealny koncept na lokal w podążającej za światowymi trendami Warszawie. W końcu nawet słynny David Chang z jego lekkim podejściem do klasyków (patrz: burrito z makaronu ramen instant) daje odpór tendencjom purystycznym, w których miarą sukcesu jest imitacja kuchni z drugiego końca świata.
Do kawiarni Cà Phê Vợt nie da się trafić przez przypadek, ponieważ z pozoru nic jej nie wyróżnia. Przed otwartymi nieprzerwanie (24 godziny na dobę!) od ponad 60 lat drzwiami pojawiają się bzyczące jak pszczoły skutery, z ust ich jeźdźców pada szybkie zamówienie, plastikowe torebki z kubkami pełnymi kawy na lodzie zawisają na kierownicach, a spod kasku ukazuje się uśmiech. Kolejny, kolejny, kolejny.
W czasie, gdy jedni toczą dyskusję na temat definicji ramenu, bez opamiętania tnąc brzytwą Ockhama wszystko, co wykracza poza alkaliczny makaron, my chcemy ją poszerzyć! Odkryjcie z nami jak wiele rodzajów tego dania powstaje w japońskich ramenya.
Uwaga – poniższy ranking jest z początku 2018 roku. Od tamtego czasu wiele się zmieniło. Warszawskie rameny, którymi powinniście się zainteresować w 2020 roku to:
Warto wspomnieć też o:
—————–
Na Pyzie pojawiło się do tej pory prawie 40 wpisów o ramenie, ale jeszcze nie było tu żadnego rankingu. Nie jest to przypadek – po co stwarzać zestawienia, gdy poważnych graczy można policzyć na palcach jednej ręki? I to niestety na palcach ręki starego drwala. Na szczęście rok 2017 był dobrym okresem dla tego dania – i nie mówię o pojawieniu się ramenu w każdej suszarni i wielu „pol-vietach”, a o wzroście jakości tej potrawy w Polsce oraz większego zrozumienia czym ramen jest (i czym nie jest).
Na kaca nie ma lepszej zupy od phở – to prawda objawiona przez Wietnamczyków wszystkim narodom świata. Jeśli jednak po zupie oczekujecie czegoś więcej niż pokrzepienia dla serca i żołądka, takiej na przykład ZŁOŻONOŚCI, to przedstawiamy nową kreację Viet Street Food. Pionierską, ale nie fusionową, tylko porządnie osadzoną w kuchni ulicznej.
Samodzielne gotowanie w restauracji to koncepcja, która może być dla niektórych trudna do zaakceptowania. Wymaga przynajmniej godziny zasiadania przy stole, zestaw składników bywa bardzo kosztowny, a na dodatek potrzebna jest chociaż minimalna znajomość zasad gry. Jeśli jednak tylko rozsmakujecie się w tym kolektywnym sposobie jedzenia, to gwarantuję wam ucztę jakich mało.
