Muszę przyznać, że zwariowałam ze szczęścia na widok zdjęć promujących kolejną edycję Ramen Day w Uki Uki. Mam słabość do tori paitan ramen, a uzyskane przez Kohei’a Yagi – niezwykle biała barwa oraz pianka jak na cappucino, tak bardzo przywodzące na myśl awa-kei ramen, to spełnienie marzeń japońskiego foodie.
Chińska kuchnia mieści w swej definicji tak wiele, że jej poznanie wydawać się może nieosiągalne. Fiksujemy się często na jej regionalnym podziale, zapominając o innych kategoriach: ze względu na porę dnia czy formalność (kuchnia uliczna, domowa, restauracyjna). Na obczyźnie wszystko się jednak miesza, przenika, a niejednokrotnie wypacza. Jak odnaleźć coś smacznego w tym gąszczu kulturowych konfuzji?
Co może powstać z kupnych ryżowych klusek (tteok-bokki, 떡볶이) i pszennego makaronu instant (ramyeon, 라면)? Koreański foodporn!
Chashu to jeden z najłatwiejszych dodatków do ramenu, który smakuje równie dobrze z ryżem lub sam, podjadany łakomymi palcami tuż po wyjęciu z garnka. Długie gotowanie sprawia, że chashu rozpływa się, sprawiając nam tak rozkoszną przyjemność, że na chwilę zapominamy o grzesznie kalorycznym tłuszczu, z którego w przeważającej części się składa.
Nie jest to zaskoczeniem, że Warszawa nie stoi kuchnią znad Delty Mekongu. W przeciwieństwie do Berlina, który rozkwitł konceptami inspirowanymi sajgońskimi ulicami, u nas niepodzielnie króluje pho. I dobrze! To w końcu smak znany z każdego wietnamskiego domu na północy kraju i cieszymy się, że Viet Mamy chcą się nim dzielić. Rozsmakowawszy się jednak mamy (sic!) ochotę na więcej! Więcej aromatycznych ziół, więcej zaskakujących fermentacji, więcej… kaszanki w wydaniu wietnamskim?
Kolejna azjatycka propozycja śniadaniowa łącząca ryż i jajka – wygląda niewinnie, ale tak naprawdę to wielopoziomowa fuzja kultur kulinarnych. Jak to możliwe? Przygotowałam dla Was przepis na japońskie danie należące do kategorii yoshoku, czyli interpretacji szeroko pojętej kuchni Zachodu.
Po czym można poznać zdjęcie z Kambodży? Jest na nim Angkor Wat w blasku wstającego albo zachodzącego słońca, rajska plaża z huśtawką albo…. góry owadów smażonych w głębokim tłuszczu, przysypane garścią chili. To taki stabloidyzowany obraz podkręcony obietnicą przekraczania granic. Kiedy poskrobie się lakier można dopatrzeć się szerszej perspektywy, ale obawiam się, że nie starczy nam czasu: z naszej dłoni znika dolar, pojawia się w zamian szaszłyk z wodnego węża, aparaty w ruch i nim ucichnie symulacja dźwięku migawki, uśmiech zastępuje grymas obrzydzenia.
Jest w Warszawie takie miejsce, które ma klimat streetfoodu z lat 90. Skrzyżowanie Alei Wilanowskiej z ul. Jacka Kaczmarskiego to bardzo płodne gastronomicznie zagłębie – skromne barki w wielokulturowym sosie, co jakiś czas ściągają naszą uwagę nowym pomysłem na biznes, na życie.
W wirtualnej Polsce ramen jest tak modny, że właściwie każde danie święcące przepołowionym kurzym jajem na miękko może zyskać sobie jego imię. Odstawmy jednak sprzed nosa bombardujące nas foodpornowymi zdjęciami smartfony i przyjrzyjmy się temu, co niedawno powstało w realu: Arigator Ramen Shop. Uwielbiane japońskie nudle to w większości lokali dodatek do menu, który nie jest traktowany do końca serio – brak mu podstawowych elementów, więc osłania się „autorskością” dzieła.
Spotkanie Wschodu z Zachodem w jednej kuchni brzmi jak idealny koncept na lokal w podążającej za światowymi trendami Warszawie. W końcu nawet słynny David Chang z jego lekkim podejściem do klasyków (patrz: burrito z makaronu ramen instant) daje odpór tendencjom purystycznym, w których miarą sukcesu jest imitacja kuchni z drugiego końca świata.
