Czerwona papryka (Capsicum annuum L.) trafiła do Azji z Ameryki Południowej prawdopodobnie w XVI wieku – i choć do tego momentu koreańska kuchnia była jej pozbawiona, to obecnie trudno wyobrazić sobie jej istnienie bez dodatku gochugaru (고추가루), czyli suszonych płatków chili.
MEI to jeden z nasłynniejszych stołecznych lokali specjalizujących się w potrawach do grillowania w koreańskim stylu. Chociaż słabość do przypieczonych mięsiw łączy nasze kraje, to nadziwić się nie mogę dlaczego Polacy nie palą się do wspólnego ucztowania przy zamontowanym w blacie ruszcie. Na szczęście kilka szklaneczek ryżowego wina makgeolli czy soju pomaga w przełknięciu konieczności samodzielnego gotowania, więc do MEI wpadnijcie na ciągnący się przynamniej dwie godziny posiłek.
Na hasło „zjedzmy coś koreańskiego” w moim umyśle bezwolnie pojawia się myśl o wylaniu na siebie oleju sezamowego i wytarzaniu w połyskujących czerwienią płatkach chili. Byłoby to 1000 razy bardziej autentyczne doznanie kuchni Kraju Porannej Ciszy niż wizyta w lokalu prowadzonym przez Koreańczyków, mieszkających w Polsce.
W Krakowie rządzimy się sentymentami, a nie skomplikowanym grafikiem otwierających się i zamykających lokalnych przybytków. Za sprawą piramidalnych zbiegów okoliczności zwykle ktoś zwyczajnie – niezwyczajnie zaprasza nas do stołu i stawia miskę czekającą już tylko na wypełnienie porcją kojącego duszę pokarmu. Trochę z chytrości, a trochę z braku innych opcji zatrzymujemy detale uczt dla siebie, ale tym razem będzie inaczej. Mira Park kocha karmić do tego stopnia, że otwiera swój dom dla każdego – wegetarian, amatorów grilla tonącego pod górą boczku, ryżowych rolek, streetfoodu, sentymentalnej kuchni rodzinnej, pierożków mandu, nieskończonych nitek makaronu czy koreańsko-meksykańskich fuzji.
Co może powstać z kupnych ryżowych klusek (tteok-bokki, 떡볶이) i pszennego makaronu instant (ramyeon, 라면)? Koreański foodporn!
Kiedy przygotowujemy kimchi jest go nie mniej niż 5 litrów – tyle właśnie pomieści nasz słój, który zajmuje honorowe miejsce w lodówce. Chociaż jest to ilość śmieszna z koreańskiego punktu widzenia, jesteśmy dumni z naszej kiszonej kapusty, intensywnie czerwonej i pachnącej sosem rybnym nước mắm cốt, czyli z pierwszej maceracji. Tę esencję sardeli do kwadratu przywieźliśmy z maleńkiej manufaktury na maleńkiej wyspie Quan Lạn, należącej do Bái Tử Long, mniejszej siostry zatoki Ha Long. Jeśli do przygotowania kimchi nie stosujecie świeżych owoców morza, to wybór odpowiedniego sosu rybnego jest jednym z najważniejszych czynników smakowych – nadaje kapuście głębi nieosiągalnej „bez morskiej wkładki”. Na polskim rynku dobrym zamiennikiem dla nước mắm cốt jest nuoc mam ca com marki Hanh Phuc z wysoką zawartością białka, co rozpoznacie po oznaczeniu śladu azotowego na opakowaniu (60 N).
Nie wiem jak to się stało, ale wyszliśmy ostatnio z koreańskiej restauracji z ceramicznym naczyniem ddukbaegi (뚝배기). Ten spontaniczny akt serdeczności właścicieli chwycił nas za serce i początkowo chcieliśmy wyeksponować cenny dar na kuchennej szafce obok laotańskiego parownika do ryżu, tajskiego moździerza i innych azjatyckich fetyszy. Na szczęście się opamiętaliśmy! Grube, czarne ścianki ciężkiego ddukbaegi nadają się idealnie do przygotowywania ostrych i piekielnie gorących dań jednogarnkowych jjigae, które ostatnio goszczą u nas minimum raz w tygodniu.
Od czasu do czasu mamy straszną ochotę na koreański streetfood. Ma być szybko, ostro i tylko z tego, co jest pod ręką 😉 Czy da się to zrobić przy minimalnej stracie na autentyczności?
Przyglądaliśmy się Miss Kimchi od samego początku, od pierwszych kroków, czyli pop-upu na targach. I chociaż zwykle po dobrze zapowiadającym się starcie, następuje dramatyczny spadek jakości, to w Miss Kimchi od początku było dobrze, a jest tylko lepiej.
Czy można ugotować coś, co jest zarówno wegańskie i bezglutenowe, a smaczne? Koreańczycy udowadniają, że tak! Na dodatek dubu jorim (두부조림), czyli duszone tofu, można jeść na ciepło i zimno, a następnego dnia smakuje jeszcze lepiej. Jak dla mnie ideał.
