Zieleń wybuchła, wszystko kwitnie, a ja mam wrażenie, że opętani ideą sezonowości paradoksalnie co roku odgrzewamy stare kotlety. Jak szparagi to sos holenderski, jak rabarbar to placek, a jak młody ziemniak to koperek.
Nie ma jednego przepisu na phở, a idealne smakuje po prostu domem. Zdradzę Wam jednak 10 trików, które sprawią, że Wasze phở będzie jeszcze lepsze.
To, co nas nieustannie w Berlinie zaskakuje to wielkość porcji. Jak jeść, aby się nie najeść to główne wyzwanie naszej kulinarnej wyprawy. W naszym mini przewodniku znajdziecie lokale kuchni Japonii, Indonezji oraz Chin (a w pierwszej części bazary Tajlandii i Wietnamu).
Berlin jest dwa razy większy od Warszawy, ale wbrew pozorom liczba azjatyckich lokali nie jest wprost proporcjonalna – zawrotne 1300 miejsc! Robi to na nas przytłaczające wrażenie. Jak odnaleźć się w tym gąszczu możliwości?
Pochodząca z Azji beninkaza szorstka lubi tropikalne warunki, ale okazuje się, że nader dobrze czuje się również na polskiej ziemi. Rośnie bardzo efektownie – pnącze podwiązane do drewnianej altany tworzy zielony dach, z którego zwisają dorastające do metra owoce.
G’day! Jest taki dzień, kiedy w Australii i Nowej Zelandii wszyscy jak jeden mąż z melancholią sięgają po owsiane ciasteczka z płatkami kokosowymi i złocistym syropem cukrowym (golden syrup).
Dzielę się z Wami prostym przepisem na phở. Szczerym, dość pracochłonnym, tak bardzo naszym. I chociaż pierwszy przepis wyniosłam z wietnamskiego domu, to nie twierdzę, że przedstawiona poniżej wersja jest najlepsza. Phở ciągle się tworzy, a przyjemność jego gotowania polega nie tylko na szacunku dla korzeni, ale również na ciągłym eksperymentowaniu i udoskonalaniu. Chúc các bạn thành công và ngon miệng với món phở này!
Wpadłam na TUK TUK – tajskie lody przez przypadek. Powiewające na kwietniowym wietrze leżaki i sztuczna palma to nie moje klimaty, ale lody zdecydowanie tak. Zwłaszcza takie, które powstają w pół minuty i sama mogę decydować co do nich trafi. Pomysł przeniesiony wprost z ulic Bangkoku to taki panazjatycki miks – przed naszymi oczami odbywa się krótki show w stylu japońskiego teppanyaki (no może mniej kiczowato spektakularny).
Zbierałam się do napisania postu o phở od dłuższego czasu i zamiast krótkiego przepisu wyszedł mi elaborat. Skondensowana mieszanka historii, podziałów na odmiany klasyczne i regionalne czy praktycznych porad może być jednak trudna do strawienia, dlatego postanowiłam narobić Wam smaku.
Moim guru kuchni chińskiej jest Brytyjka. Zupełnie niezwykła Fuchsia Dunlop, która eksplorowała kuchnię Państwa Środka latami i jako pierwszy przybysz z Zachodu zdobyła zawód kucharza w Syczuańskiej Akademii Sztuki Kulinarnej. W jej książce Płetwa rekina i syczuański pieprz odnajduję samą siebie – przekraczanie granic tego, co jadalne i niejadalne doprowadza ją (i mnie) do momentu, w którym nie trzeba już wszystkiego jeść. Ale można.
