To danie z moich czasów studenckich w Hanoi, ale w wersji mocno wzbogaconej 😉 Najważniejsze jest dobre ugotowanie ryżu, ponieważ dodatki to już kwestia indywidualna – my np. rezygnujemy z kiełbasy lạp xưởng, ponieważ odstraszają nas E w jej składzie, ale nie wyobrażamy sobie xôi mặn thập cẩm bez suszonej wieprzowiny w nitkach (thịt chà bông, ruốc) i szczypiorku.
Wiecie dlaczego jeździmy razem z fanami Pyzy do Chińskiego Centrum Handlowego w Wólce Kosowskiej? Bo razem smakuje lepiej.
Jest taki maleńki lokal w Sajgonie, gdzie podawana jest najlepsza zupa z pieczonej kaczki – sami możecie do niego zajrzeć, dzięki krótkiemu nagraniu znalezionemu przeze mnie w czeluściach Internetu. Większość mieszkańców Sajgonu kupuje gotową kaczkę, ponieważ upieczenie jej to sztuka, w której przodują potomkowie chińskich migrantów, zamieszkujący dzielnicę Cholon. Drugą przyczyną, bardziej przyziemną, jest powszechny w wietnamskich mieszkaniach brak… piekarnika czy odpowiedniego pieca.
Bazary to żywe twory, przeistaczają się, ewoluują, zaskakują za każdym razem. Na Targowisku Bakalarska w Warszawie bywamy ostatnio rzadziej niż w Wólce Kosowskiej, więc czas nadrobić zaległości, bo na rynku pojawił się nowy gracz. To bar Bami, którego specjalnością są wietnamskie kanapki bánh mì.
Mamunieh (mamonia, mamounia, mamuniyah, مامونية) to ekstremalnie prosty deser, specjalność miasta Aleppo. Pachnie subtelnie różami, cynamonem i masłem. Słodki smak i kremową konsystencję podkreśla dodatek słonego (i ciągnącego się po rozpuszczeniu!) sera shilah. Ten ostatni składnik może być dość trudny do nabycia, dlatego można zastąpić go lekko posoloną mozzarellą. Mamunieh można jeść na ciepło w zimne poranki, ale świetnie smakuje również schłodzona w letnie popołudnia. Właściwie mimo niepozornego wyglądu smakuje… zawsze.
Wszystko zaczyna się w ogrodzie – to tam zbieramy młode liście winogron. Karima wypytuje czy zbieram je po syryjsku, czyli setkami! Ich ilość mnie przytłacza, ale przygotowuję mocną solankę (taką, że jajko pływa na powierzchni) i kiszę liście przez 2 dni. Te, które mi zostaną mrożę na później.
Włochy to nie jest moje środowisko naturalne, jest w nich po prostu za mało Azji 😉 Nadarzyła się jednak okazja do wyjazdu, więc spakowałam Małą Pyzę w nosidło i ruszyłyśmy w trasę.
Nasz wyjazd do Japonii zaowocował ciekawą współpracą – mieliśmy przyjemność współorganizować wraz z Robertem Tomczykiem i Wojciechem Bońkowskim spotkanie poświęcone sake w warszawskiej restauracji Onggi. Okazja ku temu była nie byle jaka, ponieważ do Polski zawitał poznany przez nas w Nagoi – Hisashi Miyata, założyciel International Sake Federation.
Na początku był zaczyn. Na ustach niosła się plotka, echem zachwyty i mlaski, aż w końcu zawrzało. Pop-up Ferment to najgorętszy koncept w mieście (a dokładniej w warszawskiej restauracji Rozbrat20 Bakery and Wine).
Pod tajemniczą nazwą tej drapieżnie poskręcanej rośliny kryje się gorczyca sarepska. Niby należy do tej samej rodziny, co kapusta, ale naturę ma bardziej pikantną – smak jej ziaren znamy z musztardy, ale liście nie są jeszcze tak powszechne. A szkoda, bo zdrowe to to i świetnie smakuje w formie koreańskiej sałatki, służącej za przystawkę i towarzyszącej zarówno głównemu daniu mięsnemu, jak i wegetariańskiemu. W kuchni koreańskiej warzywa najczęściej są szybko obsmażane, blanszowane, marynowane lub kiszone, ale ja polecam wersję raw – surowy musztardowiec nie traci swojej ciekawej, przypominającej mech, konsystencji.
