Przed podróżą do Japonii najbardziej bałam się tego, że nie będzie taka jak w moich wyobrażeniach – perfekcyjna, wysmakowana, tradycyjna. Zastana w Nagoi rzeczywistość oczywiście wybiła mi to stereotypowe myślenie z głowy, ale zawód w pełni zrekompensowała nowa wizja – nie jednego, wyidealizowanego oblicza, ale całego kalejdoskopu możliwości. W Japonii jest wszystko, dla wszystkich.
Kiedy znajomi pytają nas czy w kuchni wietnamskiej znajdzie się coś wegetariańskiego czy wegańskiego długo stękamy nad odpowiedzią. Wprawdzie zamiennikiem sosu rybnego może być sos sojowy, ale to nie to samo (wyrafinowanej czarnej esencji bliżej do Chin). Wietnamczycy preferują swoje fermentacje, które porażają kubki smakowe.
Pasta krewetkowa jest przyprawą stosowaną w wielu krajach Azji, ale w wietnamskiej kuchni zajmuje miejsce szczególne, ponieważ zabezpiecza przed zakusami demonów. Jej silny aromat może budzić awersję, uzależnia powoli, ale skutecznie.
To niezaprzeczalna prawda: wszystko smakuje lepiej z nước mắm, czyli sosem rybnym (nie tylko dlatego, że zwykle zawiera w swoim składzie glutaminian sodu).
Każda z kulinarnych części Wietnamu: północ, centrum i południe, rządzi się innymi tendencjami kulinarnymi. Również w sosach odnaleźć można te różnice, więc przyjrzymy się im bliżej.
Na kulinarnych blogach pojawiło się ostatnio sporo przepisów na świeże sajgonki w wersji fusion i to nam się podoba – w papier ryżowy można zawinąć wszystko i Wietnamczycy coś o tym wiedzą 😉 Na Nowy Rok do naszych nem cuốn trafiły świeże zioła (kolendra i wietnamska mięta kinh giới), kiełki fasoli mung oraz… fermentowana wieprzowina.
Temat chińskiej kuchni w Polsce jest zaskakująco skomplikowany. Budzi sentymentalne skojarzenia z Szanghajem i Pekinem, stołecznymi restauracjami których lata świetności przypadły na czasy impasu. Dzisiaj ich egzotyka wydaje się być przebrzmiała, a pokraczna hybryda polskiej i chińskiej kuchni mija się z gustami pokolenia foodies, które w nie jednym China Town jadło, a nawet osobiście stawiło się w Kraju Ludu Kwiecistego Środka.
Dawno, dawno temu zdarzyło mi się powiedzieć o ramenie w Tekedzie kilka gorzkich słów, ale dziś to już zupełnie inna bajka. Zmianę tę potwierdza nie tylko moje widzimisię, ale również ranking stołecznych ramenów, przygotowany przez naszą japońską znajomą foodie Nanako dla Metro Warszawa.
To jest dopiero news! Wreszcie poza wspólnym jedzeniem w Wólce Kosowskiej będę miała okazję z Wami pogotować i to w nie byle jakim miejscu, a w Instytucie Sztuki Kulinarnej. Brzmi poważnie i słusznie, bo studio kulinarne znane niektórym pod dawną nazwą Masala/Skład Bananów od lat specjalizuje się w kursach kuchni świata. Większość trenerów to cudzoziemcy na stałe mieszkający w Polsce, którzy przekazują znane z rodzinnego domu smaki, ale w tym zacnym gronie znalazło się też miejsce dla odjechanych pasjonatów i w tym przypadku kraj pochodzenia nie ma nic do rzeczy.
Wciąż nie możemy wyjść z podziwu, że nasza blisko dwuletnia Mała Pyza je pałeczkami lepiej niż my sami! Oboje chwytamy je po japońsku, co oznacza, że jedynie końce stykają się ze sobą, młoda natomiast je po wietnamsku (pałeczki przylegają i krzyżują się ze sobą), co ułatwia jej chwytanie większej ilości długich nitek ryżowego makaronu.
