Czekaliśmy na to otwarcie, bo chodziły słuchy, że Warszawa jest gotowa na koreańskie oblicze ramenu, czyli ramyeon/ramyun (라면). Takie zupełnie junkfoodowe, z instant nudlami, doprawione pikantnymi sokami z mocno kiszonego kimchi, mrugające okiem z surowego żółtka, a nawet ekshibicjonistycznie świecące parówką.
Jeśli wyjazdy służą temu, aby oderwać się od swojego świata, to w przypadku wypraw z dziećmi nie jest to do końca możliwe: gdziekolwiek jesteśmy nadal pozostajemy rodzicami. Jednym z plusów wyjazdów z małymi dziećmi jest jednak fakt, że czerpią one satysfakcję z prawie wszystkiego, byle oznaczało to wspólne spędzanie czasu Z NAMI. Możemy więc tak naprawdę zaplanować więcej rozrywek dla dorosłych w porównaniu do wyjazdów ze starszymi dziećmi, które są już bardziej wymagające 😉
W przeważającej części Wietnamu, na co dzień, niezależnie od wieku, płci i społecznego statusu, pije się napary z liści kamelii. To napój często tańszy od samej wody (zwłaszcza butelkowanej). Z lekkim aromatem jaśminu lub lotosu i kawałkiem ociosanego ręcznie lodu gasi pragnienie zmęczonych upałem przechodniów. Rozglądajcie się uważnie, bo herbaciane stoiska prowadzone przez oddziały starszych kobiet, rozlokowane są w podcieniach kamienic i cichych zaułkach.
Wietnam wije się niczym mityczny smok, długi na ponad półtora tysiąca kilometrów. Niezależnie od tego z którego jego końca rozpoczniemy podróż będziemy świadkami przemiany: niektórzy mówią, że dotyczy ona mentalności ludzi zamieszkujących trzy główne regiony, ja zatrzymałabym się na stwierdzeniu, że zmieniający się klimat (od wilgotnego subtropikalnego, przez monsunowy po tropikalny) odciska swoje piętno nie tylko na bujnej przyrodzie kraju. Dla kuchni oznacza to ogromne zróżnicowanie regionalne, będące konsekwencją z jednej strony dostępności składników, z drugiej zawirowań historycznych, z trzeciej specyficznych upodobań mieszkańców.
Takie rzeczy dzieją się tylko w Wietnamie! Spontaniczne zaproszenie do wspólnego gotowania od rodziny mieszkającej w Gia Sinh (w bliskiej okolicy Ninh Binh) sprawia, że już po chwili mkniemy lokalnym autobusem, zachwycając się widokami – wapiennymi skałami zagubionymi pośród ryżowych pól. Wysiadamy po środku niczego, ale to tylko pozory. Na nocnym niebie widać rozświetloną 12 piętrową wieżę największego kompleksu świątynnego Bai Dinh.
To prawda, że w Hanoi zupę phở można kupić na prawie każdym kroku. Szkoda jednak tracić czas na wpadki w turystycznych restauracjach (rozpoznać je można po ustawionym na ulicy długim menu z angielskim tłumaczeniem nazw dań i tłumach przybyszów z Zachodu). Idźcie tam, gdzie przygotowywaniu zupy phở poświęcają się kolejne pokolenia i wykorzystajcie nasze wskazówki w praktyce.
Znacie nas i wiecie, że w wyszukiwaniu kulinarnych szaleństw nie mamy sobie równych, ale tym razem przekroczyliśmy wszelkie granice. 😉 Zamiast popłynąć z prądem do wietnamskiej zatoki Ha Long, tak słynnej, że zatopiona została falą turystyki, znaleźliśmy alternatywny szlak, który poprowadził nas prosto do regionu zwanego Bái Tử Long.
Thùy podzieliła się z nami przepisem na sajgonki (nem rán), które uważa za najbardziej hanojskie. My doceniamy nie tyle ich autentyzm, ale właśnie dostosowanie do własnego smaku i upodobań konkretnej rodziny. To trochę tak jak z kotletem mielonym w Polsce: wszystkim nam wydaje się, że jest jeden prawidłowy przepis, a w praktyce w każdym domu znajdziecie inną wersję tego dania.
To jedno z naszych ulubionych dań – proste, ale wymaga kolektywnej pracy wielu osób. Bún chả grillowana i jedzona w samotności po prostu nie smakuje! Podczas naszej wyprawy do Wietnamu postanowiliśmy powykradać dla Was przepisy konkretnych rodzin napotkanych na naszej drodze – są nie tylko autentyczne, ale mają też domowy sznyt. Bún chả cioci Thanh jest pyszna, a jej sekretem jest ekstremalnie świeże mięso – w Wietnamie ze względu na klimat nie ma mowy o długim przechowywaniu nieprzetworzonych składników. Jeśli chcecie osiągnąć podobny efekt w Polsce, warto rozejrzeć się za dobrej jakości wieprzowiną prosto od rzeźnika.
Wietnam to idealny kierunek dla osób o niezbyt wysokiej potrzebie kontroli. My zwykle planujemy tylko zarys wyprawy. Na naszej mapie i tak jest tyle atrakcji, że od początku wiemy, że uda nam się zrealizować tylko niektóre z nich, a i tak będzie dobrze. Nie rezerwujemy noclegów przed wylotem z Polski poza pierwszą nocą – resztę załatwiamy z dnia na dzień, dostosowując się do zmieniających się okoliczności. Uciekł nam ostatni autobus w maleńkiej miejscowości? Nie ma sprawy, pijemy kawę z lokalsami i czekamy, aż ktoś zaproponuje nam podwózkę skuterem w rozsądnej cenie. Jest to początek niespodziewanej wyprawy poprzez dziesiątki mniejszych i większych kanałów w delcie Mekongu. Totalnie nieplanowane doświadczenie, które zostaje w głowie na dłużej niż komercyjne rejsy organizowane w tym samym miejscu.
