Coraz więcej osób pyta gdzie swoją przygodę z lepszym sushi. Zwykle odpowiadamy: jedź do Kielc albo do Łodzi! W kartach menu Sushiya i Ato Sushi znajdziemy „zestawy omakase”. To dobry start jeśli nie jesteście jeszcze gotowi zasiąść przy kontuarze i dostawać jedno nigiri po drugim rozmawiając w tym czasie z sushi chefem.
Świat ukochał sobie słowo dim sum jako wygodny worek do którego wrzucić można wszystkie azjatyckie pierożki. Dwie, łatwe do wymówienia sylaby zamiast setek nazw zapisanych trudnymi do rozszyfrowania chińskimi znakami to naprawdę kusząca alternatywa. Ale upraszczająca kulinarny świat do tego stopnia, że zatracony został jej prawdziwy sens.
Od jakiegoś czasu na dobre sushi jeździmy wyłącznie do Kielc i Łodzi. Poza nielicznymi i sporadycznymi wyjątkami, Warszawa pod tym względem pozostaje pustynią. To nie tak, że w stolicy nie ma talentu czy potencjału, żeby robić sushi lepiej. Być może po prostu nie ma takiej potrzeby. Stołeczne lokale zarabiają na wieloskładnikowych rolkach, dostawach i wynosach, więc po co to zmieniać. Z punktu widzenia prowadzenia biznesu doskonale to rozumiemy.
Arigator to chyba jedyne miejsce z ramenami w Warszawie, w którym menu gruntownie zmienia się raz na kilka miesięcy. A lokal będzie obchodził swoje pierwsze urodziny dopiero na początku roku 2019. Zmienne menu to nie jest jednak żaden zarzut, bo… w Arigatorze smak staje się coraz lepszy.
Poprzenie edycje „To co Pyza” spotkały się z ciepłym odzewem z Waszej strony, więc nowa świecka tradycja będzie kontynuowana. Tym razem Korea, Japonia, Chiny, Wietnam i trzy bonusy.
Rozmawiając ze znajomymi restauratorami, odnoszę wrażenie, że najbardziej irytującym tekstem, którym gość restauracji może rozpocząć rozmowę z szefem kuchni, kelnerem czy managerem jest „byłem w Japonii i…”. Po tym zdaniu zwykle padają kolejne deklaracje, że w Kraju Kwitnącej Wiśni coś smakowało lub wyglądało lepiej/inaczej, a ten lokal to „jakieś nieporozumienie”. Zamiast „Japonia” możecie wstawić „Wietnam”, „Włochy”, „Francję” i inne kraje kuchni obficie reprezentowanych w polskiej gastronomii.
MEI to jeden z nasłynniejszych stołecznych lokali specjalizujących się w potrawach do grillowania w koreańskim stylu. Chociaż słabość do przypieczonych mięsiw łączy nasze kraje, to nadziwić się nie mogę dlaczego Polacy nie palą się do wspólnego ucztowania przy zamontowanym w blacie ruszcie. Na szczęście kilka szklaneczek ryżowego wina makgeolli czy soju pomaga w przełknięciu konieczności samodzielnego gotowania, więc do MEI wpadnijcie na ciągnący się przynamniej dwie godziny posiłek.
Żyjemy w czasach paradoksów. Możemy jeść wszystko, obawiamy się jeść cokolwiek. W konsekwencji dźwignią marketingu jest nie bogactwo składu, a jego ograniczenia. Oznaczenia NO MSG (bez glutaminianu sodu) są zachętą do posiłku w restauracji, chociaż składnik ten odpowiedzialny jest za „smakowitość” jedzenia.
Kolejne wizyty w restauracjach sushi w Tokio przebywają u mnie zawsze według tego samego wzoru: po zakończeniu dzwonię do Pana Pyza i drżącym głosem opowiadam jeszcze na gorąco swoje wrażenia zanim zatrą się w pamięci i ucichną emocje.
Ponad wszystkimi trendami – od odejścia od wątpliwego etycznie spożywania produktów odzwierzęcych (fleksitarianizm, wegetarianizm i weganizm) po odpowiedzialne podejście do konsumpcji, zwane zero/less waste, istnieje jeden najważniejszy – z angielskiego zwany storytelling. Jak się bowiem okazuje, kształtowanie czy świadome zarządzanie oczekiwaniami i przekonaniami ludzi na temat jedzenia ma ogromny wpływ na doświadczanie przyjemności płynącej z konsumpcji. Największym zadaniem stojącym przed restauratorami i szefami kuchni jest więc nie tylko asymilacja trendów, ale również tworzenie przekazów poświadczających wprowadzanie zmian.
