Czy wiecie o tym, co decyduje, że goście wracają do restauracji? Wbrew pozorom jedzenie nie jest głównym czynnikiem, ale obsługa i atmosfera miejsca. W Peko Peko, niewielkim bistro w samym centrum Warszawy, znajdziecie mało znane oblicze japońskiej kuchni.
Bakalarska to jedyne miejsce w Warszawie, które zachowało międzykulturowy urok Jarmarku Europa. Wprawdzie koncept ten tragicznie skończył pod co-noc-nam-mrugającym Stadionem Narodowym, ale pamięć o nim będzie żyć na wieki. 😉 Choćby w postaci targowiska położonego na tyłach ratusza Włochy. Weekendowe poranki pachną w tym miejscu wietnamską gastronomią obwoźną, rozbrzmiewają plotkami i śmiechem dawno niewidzianych znajomych. Klasyka klasyk – kartonowe pudła na kółkach, łamana polszczyzna (wietnamszczyzna w moim przypadku) i przysmaki w cenach o których na Nocnym Markecie się nawet nie śniło!
Warszawę zalała fala nowego trendu: kuchnia hawajska! Brzmi rajsko, ale z czym się to właściwie je i czego możemy spodziewać się na naszych talerzach? Jak odróżnić autentyki czy sensowne fusion od nie-tak-tanich podróbek?
Nawet nie wiecie jaka to przyjemność obserwować jak azjatyckie kuchnie zdobywają podniebienia Polaków za sprawą…. nas samych! Kiedy mieszkający w kraju nad Wisłą przybysze z Azji biją się z myślami czy wprowadzenie do restauracji autentycznej rodzimej kuchni wreszcie będzie się kalkulować, gastro-rewolucjoniści działają. Głowy mają naładowane wiedzą, cieszą się jak dzieci z testowania nowych składników, jeżdżą po świecie, jedzą, gotują i tworzą nowe oblicze Azji. I wiecie co jest najlepsze? Nawet świadomie ograniczając się w ramach wegańskiego stylu życia (i diety) potrafią przenieść autentyczne smaki na polski grunt.
Jeśli mieliście okazję oglądać najsłynniejszy spaghetti wetsern Tampopo to wiecie, że w Japonii ramen jest największym przysmakiem… kierowców. 😉
W latach 90 Polska po cichutku pokryła się siecią barów orientalnych. Wypełniły one niszę ekonomiczną, a tania, sycąca i oswojona egzotyka idealnie wpasowała się w polskie podniebienia.
W odległej krainie zwanej Mysiadło, położonej na przedsionku Warszawy, znajdziecie niewielki bar orientalny, wzniesiony na pamiątkę kambodżańskiej świątyni Bajon. Brzmi jak bajka? Rzeczywistość jest taka, że w kraju zdominowanym przez wietnamo-taje w rytmie polo, zapominamy o istnieniu innych krajów Azji Południowo-Wschodniej, a Kambodża (i Laos) mają kulinarnie wiele do zaoferowania.
Skończyły się czasy, kiedy azjatyckie zioła przylatywały do Polski samolotami, a każdy aromatyczny listek był na wagę złota. Najpierw Czesi przetestowali uprawę egzotycznych roślin na własnej ziemi, a teraz i w Polsce ścielą się plantacje pachnotki. Nawet w naszym domu.
Czekaliśmy na to otwarcie, bo chodziły słuchy, że Warszawa jest gotowa na koreańskie oblicze ramenu, czyli ramyeon/ramyun (라면). Takie zupełnie junkfoodowe, z instant nudlami, doprawione pikantnymi sokami z mocno kiszonego kimchi, mrugające okiem z surowego żółtka, a nawet ekshibicjonistycznie świecące parówką.
Wietnam wije się niczym mityczny smok, długi na ponad półtora tysiąca kilometrów. Niezależnie od tego z którego jego końca rozpoczniemy podróż będziemy świadkami przemiany: niektórzy mówią, że dotyczy ona mentalności ludzi zamieszkujących trzy główne regiony, ja zatrzymałabym się na stwierdzeniu, że zmieniający się klimat (od wilgotnego subtropikalnego, przez monsunowy po tropikalny) odciska swoje piętno nie tylko na bujnej przyrodzie kraju. Dla kuchni oznacza to ogromne zróżnicowanie regionalne, będące konsekwencją z jednej strony dostępności składników, z drugiej zawirowań historycznych, z trzeciej specyficznych upodobań mieszkańców.
