Kuchnia japońska w Polsce, jaką znaliśmy do tej pory, powoli przebrzmiewa. I chociaż nie wierzę w ostateczny kres ery rolek na dostawy, to pojawiają się nowe trendy, które znacznie poszerzają naszą percepcję repertuaru kulinarnego Kraju Kwitnącej Wiśni.
Nie wiem jak to się stało, ale wyszliśmy ostatnio z koreańskiej restauracji z ceramicznym naczyniem ddukbaegi (뚝배기). Ten spontaniczny akt serdeczności właścicieli chwycił nas za serce i początkowo chcieliśmy wyeksponować cenny dar na kuchennej szafce obok laotańskiego parownika do ryżu, tajskiego moździerza i innych azjatyckich fetyszy. Na szczęście się opamiętaliśmy! Grube, czarne ścianki ciężkiego ddukbaegi nadają się idealnie do przygotowywania ostrych i piekielnie gorących dań jednogarnkowych jjigae, które ostatnio goszczą u nas minimum raz w tygodniu.
Kiedy lata temu zawitałam w progi Shoguna wiedziałam, że odkryłam ostoję japońskości zagubioną pośród kabackich blokowisk. Jedno głębokie spojrzenie w oczy przykurzonej figury tajemniczego tanuki (należącego do rodziny jenowatych) wystarczyło, aby zrozumieć, że w tym miejscu zapętlił się czas. Jest tylko jedna godzina, godzina yakiniku (焼き肉), czyli rytualnego grillowania.
To podstawowe pytanie ma często decydujące znaczenie, bo o tym, że do Wietnamu warto jechać nie trzeba już nikogo przekonywać. Według rankingu Forbesa jest to jedna z 30 najtańszych destynacji podróżniczych na świecie, ale my chcemy Wam pokazać, że niezależnie od stanu waszego portfela każdy może znaleźć najlepszą opcję dla siebie: noclegi, jedzenie oraz transport. Jedyny warunek: posiadanie nowych dolarów na wymianę (stare i wygniecione nie są mile widziane). Jeśli od razu chcecie przejść do cyferek – przewińcie do końca tego tekstu.
Wietnamska gastronomia ma wiele twarzy. Po czasach dominacji barów orientalnych przychodzi czas na bistra. Podzielić możemy je na trzy rodzaje konceptów: polsko-wietnamski, wietnamski – drugiego pokolenia oraz wietnamski, łączący generacje. Nowy warszawski lokal Xin Chào reprezentuje tę ostatnią kategorię, co widać w dbałości o wystrój i atmosferę miejsca, przy jednoczesnym niezdecydowaniu, co do stopnia autentyzmu menu.
Doczekaliśmy się omakase w stolicy! Chociaż chodzą słuchy, że w restauracji Mizu, itamae Paweł Trzaskowski, przygotowuje omakase już od niespełna roku nam nigdy nie udało się na nie załapać. Oficjalnie jednak od listopada ruszyły zapisy na indywidualne spotkania z szefem kuchni, więc szybko zarezerwowaliśmy pierwsze wolne miejsca przy barze.
Przyznajemy się! Zabraliśmy się do tego testu z wypiekami na twarzy, motywowani nieposkromioną ciekawością – jak to jest w jednej chwili spróbować blisko dwudziestu sosów chili typu Sriracha? Na dodatek niektóre z nich jeszcze przed chwilą stały na sklepowej półce w Tajlandii i trafiły do nas dzięki najlepszym na świecie czytelnikom!
W warszawskim Wilanowie ulokowała się japońska restauracja, do której skradaliśmy się długo jak nigdy. Wprawdzie od początku jej istnienia wiedzieliśmy, że główna specjalność – makaron pszenny udon – robiony jest na miejscu przy użyciu specjalnej maszyny (tak jak w Uki Uki), jednak zdjęcia gotowych dań odstraszały nas doborem składników w stylu fusion-confusion.
Sama nie wiem jak to się stało, że ostatnio coraz częściej odwiedzamy Łódź. Przyciąga nas jej złożona tkanka miejska, pełna gryzących się ze sobą estetycznych sprzeczności, ciągle ewoluująca, a jednocześnie hibernująca odłamki przeszłości. No i nie oszukujmy się – prawdopodobnie najlepszej jakości sushi w Polsce. W łódzki eklektyzm zaskakująco dobrze wpisują się inne kultury, więc pewnie nikogo już nie dziwi, że to właśnie na Piotrowskiej odkrywamy ostoję japońskiej kuchni domowej.
Jesienią mamy ochotę na jedzenie proste, pikantne i pełne mocnych smaków, dlatego kacze żołądki przyprawiamy tak jak phá lấu, pełne podrobów (żołądków, serc, języków, jelit, uszu świńskich lub wołowych) danie z ulic Sajgonu. Ten dość kontrowersyjny z naszej perspektywy skład budzi w wietnamskich studentach sentymentalne wspomnienia, ponieważ sprzedawcy phá lấu od dziesiątek lat ustawiają się przed budynkami wydziałów uniwersytetów w mieście Ho Chi Minha. Zresztą jeśli będziecie mieli okazję to sami spróbujcie – najlepsze znajdziecie w maleńkiej uliczce w 4. dzielnicy (hẻm 243 Tôn Đản).
