Kaczki idealnej szukamy od dawna. Jak to robimy? Chociażby wypatrując kto ze stołecznych restauratorów jest w posiadaniu specjalnego pieca do jej wieloetapowego przygotowania. Do odwiedzenia Pańskiej 85 zniechęcało nas jednak wideo, w którym właścicielka opowiadała o tym jak w tym miejscu „chińskie smaki dostosowywane są do gustu Polaków”.
Zwykle polecamy konkretne dania, a nie lokale jednak z chińską kuchnią bankietową jest pewien problem – nie jest to opcja na romantyczną randkę czy szybki wypad na lunch. Ucztowanie wymaga czasu, dobrego towarzystwa, budżetu (około 100 zł na osobę) i właściwego doboru dań w posiłku. Nie chodzi bowiem o to, aby każdy wybrał swoją ulubioną potrawę i strzegł przestrzeni prywatnej własnego talerza. Sednem jest dzielenie się.
Chińska kuchnia mieści w swej definicji tak wiele, że jej poznanie wydawać się może nieosiągalne. Fiksujemy się często na jej regionalnym podziale, zapominając o innych kategoriach: ze względu na porę dnia czy formalność (kuchnia uliczna, domowa, restauracyjna). Na obczyźnie wszystko się jednak miesza, przenika, a niejednokrotnie wypacza. Jak odnaleźć coś smacznego w tym gąszczu kulturowych konfuzji?
Kuchnia chińska na obczyźnie to dla nas stosunkowo nowy temat. Niezależnie od tego gdzie się z nią spotykamy (poza własnym gastro-podwórkiem m.in. Londyn, Berlin, Sztokholm, Tokio czy Hanoi) mamy ogromny problem z jej jakością i autentyzmem. W labiryncie tysięcy interpretacji oraz wersji stworzonych wyłącznie na potrzeby zachodnich podniebień (więcej w tym temacie w genialnym filmie dokumentalnym The Search for General Tso) natrafiamy również na bariery językowe i kulturowe. W walce o chińską kuchnię możemy na szczęście liczyć na opinie chińskich przyjaciół, blogerów i niezawodną specjalistkę Fuchsię Dunlop. A czasami mamy po prostu szczęście.
Nigdy nie przypuszczałam, że trafię w Polsce do chińskiej restauracji, w której zamiast podania karty dań zapraszani jesteśmy do przedsionka kuchni, aby palcem po szybie akwariów wskazać owoce morza, które trafią na nasze półmiski.
Wchodzisz do azjatyckiego sklepu spożywczego, a tam bombarduje Cię egzotyka? Na podstawie własnych zakupów podpowiadamy na co warto zwrócić uwagę, zdradzamy ceny (nie zawsze są podane) i dzielimy się adresami sklepów. Ruszajcie na łowy, azjatyccy zakupoholicy! Na samym dole znajdziecie mapy.
Rzadko zdarza się danie proste, a tak skutecznie przenoszące do samego środka Chin. Makaron Dan Dan (擔擔麵) uderza smakiem intensywnym, że aż mrowią od niego usta.
Temat chińskiej kuchni w Polsce jest zaskakująco skomplikowany. Budzi sentymentalne skojarzenia z Szanghajem i Pekinem, stołecznymi restauracjami których lata świetności przypadły na czasy impasu. Dzisiaj ich egzotyka wydaje się być przebrzmiała, a pokraczna hybryda polskiej i chińskiej kuchni mija się z gustami pokolenia foodies, które w nie jednym China Town jadło, a nawet osobiście stawiło się w Kraju Ludu Kwiecistego Środka.
Słowo koncept jest ostatnio wyśmiewane przez ruch antyhipsterowców, ale w przypadku Reginy trudno o lepsze określenie. Już za samą nazwą kryje się historia z polsko-żydowskim rodowodem i Nowym Jorkiem w tle, a w środku kolejnych osobliwości jest bez liku. Zacznijmy jednak od kuchni. Nazwanie jej włosko-chińskim mariażem byłoby zbyt proste. To kuchnia, która nie istnieje – stworzona z wyobrażeń, miejskich legend i wspomnień z podróży. Każdy z nas zna jednak te smaki i rezonuje emocjonalnie pochłaniając kolejny kurczęcy kąsek generała Tso czy bakłażany zatopione w sosie z czarnej fasoli. W menu znajdziemy klasyki amerykańskiej chińszczyzny przygotowane na dobrej jakości składnikach, we współczesnej gastro-nowomowie można by je określić jako neo-fastfood. Nie nasza bajka, ale pomysł wykonany z pełną świadomością, premedytacją i żelazną konsekwencją.
Nie przemawia do Was wyświechtane hasło przez żołądek do serca? W Wietnamie wątek miłosno-kulinarny przybrał bardziej mroczną postać. W czasach kiedy kuchenki elektryczne, gazowe czy indukcyjne nie były tak popularne trzy kamienie paleniska symbolizowały trzech bogów kuchennych – dwóch panów (ông) i jedną panią (bà).
