Do tej pory z zazdrością przyglądałam się temu, co dzieje się na scenie sushi w Londynie, Nowym Yorku, a nawet norweskim Stavanger. O Japonii nie wspominając, bo odkąd Jiro stał się elementem globalnej kultury masowej, śnimy o sushi częściej niż kiedykolwiek.
Dlaczego ta relacja z Hana Sushi Kraków jest zupełnie inna niż pozostałe, które znaleźć można w niezmierzonych czeluściach internetu? Przyczyna jest prosta: omakase! Nie bez wysiłku, ale w końcu udało nam się namówić sushi mastera i jednocześnie współwłaściciela lokalu do przygotowania prawdziwie japońskiego doświadczenia restauracyjnego.
Morderstwo przez utopienie. Utopienie w sosie sojowym. Ale na początek odrobina historii. Sushi w Polsce cieszy się od dłuższego czasu zadziwiająco dużą i niesłabnącą popularnością, porównywalną chyba jedynie z pizzą i kebabem. I tak jak w przypadku tych dwóch dań z Włoch i Persji, również sushi nad Wisłą zdegradowało się niemalże do roli fast foodu, robionego byle jak z przeciętnej jakości składników (tak, wiem, są chlubne wyjątki!). Bo kto w Kraju Kwitnącej Wiśni słyszał o futomakach z rybną mielonką (aka paluszkami krabowymi) tak ogromnych, że mogłyby wykarmić całą japońską wioskę?
Prawie każdego dnia w środku nocy grupa 120 osób z całego świata grzecznie siada na podłodze poczekalni Targu Tsukiji w oczekiwaniu na słynną aukcję tuńczyków. Jeszcze nie wiedzą co ich czeka, a na twarzach maluje się zmęczenie wymieszane z ekscytacją. Za chwilę wkroczą na teren, który wybudzi ich ze stereotypu o bezpiecznej Japonii.
Wszystko jedno czy jesteście typem gastroturysty czy wręcz odwrotnie: podczas podróży zdobycie i spożycie posiłku ma Wam zająć minimalną ilość czasu. W Japonii będziecie zadowoleni.*
Bezsprzecznie rządzą futomaki na wypasie (około 50 zł za 6-8 kawałków) w autorskiej wersji sushimasterów, ale nam ten amerykański styl na bogato (dużo wszystkiego, a w szczególności dominujących smakiem sosów) jakoś nie bardzo odpowiada. Dlaczego? Zachwiana została równowaga pomiędzy ilością (i jakością) ryżu a pozostałymi dodatkami. Nazwa sushi (寿司) pochodzi od słowa su i oznacza coś kwaśnego, dlatego dziwić może tak niewielka waga przykładana do odpowiedniego zakwaszania ryżu, a nawet samej jego obecności w rolkach.
Łódź zasłynęła dobrą rybą. Początkowo jednak pomysł wyprawy do tego wegetującego miasta NA SUSHI wydawał nam się czystą abstrakcją – to tak jakby jechać do Kawagoe (川越市) na dobry bigos. Dlaczego, więc pomimo paskudnego marznącego deszczu pojawiliśmy się w porze lunchu w Ato Sushi? Powody są dwa.
Chociaż głowy mamy wegetariańskie, to nasze ciała wciąż tarzają się w rozpuście mięsożerstwa. Dlatego w tym roku do postanowień noworocznych dołączył plan siedmioletni – w każdy poniedziałek 2016 odpuszczamy sobie mięso, w 2017 będą to już dwa dni, w 2018 trzy i tak dalej. Oczywiście najbardziej pasowałoby nam rozwiązanie ze Star Treka, czyli produkowanie pożywienia w replikatorze. Jednym słowem – wilk syty i owca cała. Niestety póki co rozwiązania ratujące zwierzęta, nasze sumienia, a jednocześnie pozwalające na rozkoszowanie się krwistymi stekami nie są możliwe, dlatego pozostaje nam wyszukiwanie nowych, pełnowartościowych i smacznych potraw bezmięsnych (kocham cię, bakłażanie!) oraz przyglądanie się fali weganizmu, która powoli dociera do naszej stolicy – również za sprawą Youmiko Vegan Sushi..
Powstawanie kolejnych suszarni w Polsce jest zjawiskiem dla mnie fascynującym. Nie tylko ze względu na skokowy rozwój rynku od pojedynczych, ekskluzywnych restauracji do prowincjonalnych czy osiedlowych sushi barów, ale sam fakt, że fenomen ten ma miejsce w kraju, gdzie spożycie ryb jest tak znikome.
Domowa kuchnia wietnamska towarzyszy nam każdego dnia, prawdziwą miłością darzymy jednak japońskie specjały. Od wytrawnych śliwek ume, przez delikatną tempurę otulającą warzywa i owoce morza niczym warstewka śniegu, aż po cieszące się w Polsce zaskakująco dużą popularnością sushi. Jedząc maki, czyli rolkę sushi warto przyjrzeć się jej dokładnie – wodorosty nori powinny być lekko chrupiące, lśniące ziarenka ryżu zlepione, a nie sklejone. To podstawa.
