Kotlety tonkatsu to już niemal kultowy element kuchni japońskiej, ale nie tej tradycyjnej (Washoku), lecz nowoczesnej, z wpływami zachodnimi (Yōshoku). My nie dyskryminujemy, bo dobrze zrobiony kotlet tonkatsu pozwala błyskawicznie zapomnieć o polskim schabowym. Jest bardziej chrupiący, bardziej soczysty – po prostu lepszy. Jeśli to rani Wasze uczucia, trudno. Nie można wiecznie walczyć z rzeczywistością i żyć wspomnieniami.
Przyznajemy się bez bicia. Mamy słabość i sentyment do domowej kuchni japońskiej. Wbrew obiegowym opiniom nie zawsze jest to kuchnia produktu (choć może nią być!), a niektóre połączenia wyglądają bardzo swojsko. Bo jak inaczej nazwać schabowego w panierce z „sałatką z ogórków”. Ale niech pozory Was nie zwiodą. Wywar dashi, mirin, sake, sos sojowy czy nori sprawiają, że smaki te są nie do pomylenia.
Dzisiaj mamy dla Was aż 19 miejsc, więc żeby zbytnio nie przedłużać – zaczynamy! Wiele z nich już znacie z naszego bloga, ale mam nadzieję, że uda mi się czymś Was zaskoczyć.
Wszelkie klasyfikacje i taksonomie kuchni narodowych są szalenie trudne, bo nie jest to zadanie ściśle naukowe i pozostawia miejsce na własne interpretacje czy niedopowiedzenia. W tym tekście spróbowaliśmy zestawić dla Was podstawowy podział dań w kuchni japońskiej. Nie jest to absolutnie opracowanie wyczerpujące ten złożony i wyjątkowo ciekawy temat, ale dla osób, które dopiero zaczynają przygodę z kuchnią Kraju Kwitnącej Wiśni, być może okaże się pomocne w zrozumieniu najważniejszych grup dań. Niektóre pozycje się powtarzają, bo występują w kilku kategoriach. Zaczynamy!
Przychodzimy w leniwą sobotę przed godziną otwarcia: drzwi otwarte, w kuchni pełna mobilizacja, a na stolikach kartki z rezerwacją. Strategicznie przywłaszczamy sobie ostatnie wolne miejsca przy oknie i oczekując na jedzenie przyglądamy się napływającym do lokalu gościom. Po kwadransie na zewnątrz robi się już kolejka, wewnątrz – Japonia. Kuchnia Satoru Yaegashi przyciąga bowiem jak magnes ekspatów stęsknionych za smakiem domu. Niektórzy są go tak wygłodniali, że wpadają w połowie października w klapkach i od progu czują się jak u siebie.
Ryżowe trójkąty to absolutna miłość Małej Pyzy, a wyjazd do Japonii tylko ją wzmógł. Przetestowaliśmy onigiri ze sklepów konbini, wypasionych delikatesów, restauracji (grillowane onigiri zatopione w zielonej herbacie!), a nawet z… kulinarnego muzeum. Dzięki temu nieposkromionemu obżarstwu wreszcie możemy zabrać się jak pro do testowania ryżowych kanapek dostępnych na polskim rynku.
W ramach premiery filmu Nasza młodsza siostra Hirokazu Kore-edy wpadliśmy na ramen w wydaniu Akita Ramen. Wprawdzie już od dawna polowaliśmy na ich foodtrucka, ale zadowoliliśmy się tym, co było – sympatyczną parą z uśmiechem podającą miskę gorącego wywaru w deszczową sobotę.
Była już moda na sushi, tepanyaki, ramen, udon, temari i onigiri. Teraz czas na tempurę (天ぷら)! Czy wiecie, że potrawa ta korzenie ma w Portugalii? Jest to więc przykład idealnego fusion – połączenia dwóch tradycji kulinarnych, które tworzą całość będącą czymś więcej niż sumą elementów.
Łódź zasłynęła dobrą rybą. Początkowo jednak pomysł wyprawy do tego wegetującego miasta NA SUSHI wydawał nam się czystą abstrakcją – to tak jakby jechać do Kawagoe (川越市) na dobry bigos. Dlaczego, więc pomimo paskudnego marznącego deszczu pojawiliśmy się w porze lunchu w Ato Sushi? Powody są dwa.
Jedni rozkoszują się ciszą i kontaktem z naturą, my urlop lubimy spędzać w mieście. W ciągu dwóch intensywnych dni wychodziliśmy sobie Wiedeń, żeby odkryć przed Wami jego azjatyckie oblicze. Chodźcie naszym śladem!
