Coraz więcej osób pyta gdzie swoją przygodę z lepszym sushi. Zwykle odpowiadamy: jedź do Kielc albo do Łodzi! W kartach menu Sushiya i Ato Sushi znajdziemy „zestawy omakase”. To dobry start jeśli nie jesteście jeszcze gotowi zasiąść przy kontuarze i dostawać jedno nigiri po drugim rozmawiając w tym czasie z sushi chefem.
Od jakiegoś czasu na dobre sushi jeździmy wyłącznie do Kielc i Łodzi. Poza nielicznymi i sporadycznymi wyjątkami, Warszawa pod tym względem pozostaje pustynią. To nie tak, że w stolicy nie ma talentu czy potencjału, żeby robić sushi lepiej. Być może po prostu nie ma takiej potrzeby. Stołeczne lokale zarabiają na wieloskładnikowych rolkach, dostawach i wynosach, więc po co to zmieniać. Z punktu widzenia prowadzenia biznesu doskonale to rozumiemy.
Arigator to chyba jedyne miejsce z ramenami w Warszawie, w którym menu gruntownie zmienia się raz na kilka miesięcy. A lokal będzie obchodził swoje pierwsze urodziny dopiero na początku roku 2019. Zmienne menu to nie jest jednak żaden zarzut, bo… w Arigatorze smak staje się coraz lepszy.
Poprzenie edycje „To co Pyza” spotkały się z ciepłym odzewem z Waszej strony, więc nowa świecka tradycja będzie kontynuowana. Tym razem Korea, Japonia, Chiny, Wietnam i trzy bonusy.
MEI to jeden z nasłynniejszych stołecznych lokali specjalizujących się w potrawach do grillowania w koreańskim stylu. Chociaż słabość do przypieczonych mięsiw łączy nasze kraje, to nadziwić się nie mogę dlaczego Polacy nie palą się do wspólnego ucztowania przy zamontowanym w blacie ruszcie. Na szczęście kilka szklaneczek ryżowego wina makgeolli czy soju pomaga w przełknięciu konieczności samodzielnego gotowania, więc do MEI wpadnijcie na ciągnący się przynamniej dwie godziny posiłek.
Kolejne wizyty w restauracjach sushi w Tokio przebywają u mnie zawsze według tego samego wzoru: po zakończeniu dzwonię do Pana Pyza i drżącym głosem opowiadam jeszcze na gorąco swoje wrażenia zanim zatrą się w pamięci i ucichną emocje.
Wrzesień już na półmetku, pora więc na drugi odcinek „to co Pyza”. Tym razem wybrałem miejsca nie tylko z Warszawy, ale dwa z nich możecie odwiedzić podczas łączonej kulinarnej wycieczki. Jeśli szukacie klucza, którym kierowałem się przy ich doborze, obawiam się, że go nie znajdziecie. Pojawiają się Wietnam, Chiny, Japonia, Korea, ale też kuchnia europejska w wersji comfort foodowej. Bez zbędnego przedłużania – do dzieła!
W każdym zakątku Tokio można znaleźć ramen, ale jeśli naniesiemy wcześniej swoje typy na wirtualną mapę, to niezależnie od tego gdzie będziemy mamy zabezpieczony najlepszy posiłek. Bo jeśli chcemy zjeść dobry ramen w tym mieście, nie powinniśmy zdawać się na przypadek. Choć ogólny poziom jest niewątpliwie wyższy niż w Polsce, w większości miejsc zjemy tanio, ale najwyżej przyzwoicie. Nie warto ryzykować! Ramen to danie o naprawdę niskim statusie i jeśli oczekujecie szlachetnego, złożonego smaku czy kumulacji umami, przed podróżą zróbcie dokładny research i wybierajcie lokale z czołówki rankingu TRY lub te z gwiazdką/rekomendacją Michelin. Albo skorzystajcie z poniższego przewodnika, bo wstępną selekcję zrobiłam za Was. 😉
Teksty krytyczne powstają w bólach i zastanawiamy się długo czy w ogóle je tworzyć. Budzą one negatywne emocje u restauratorów, szefów kuchni, ale często też u czytelników. Dlaczego więc czytacie ten wpis? Zdecydowałem się go opublikować, bo krytyka będzie dotyczyć nie ludzi, lecz produktu. Zanim powiecie, że „to ludzie decydują o produkcie”, ja powiem: przeczytajcie tekst do końca, żeby zobaczyć dlaczego to właśnie w ludziach tworzących Wabu widzimy największy potencjał do zmian na lepsze.
Obco brzmiąca nazwa kryje w sobie ponad 120 lat historii cukiernictwa w Warszawie. Historii łączącej szwajcarskie doświadczenie założyciela Laurentego Lourse’a z włoskimi i francuskimi wzorcami osładzania życia oraz polskimi inwencjami w tej dziedzinie (za znamienny przykład niech posłuży mazurek lursowski, którego recepturę zdradza w książce kucharskiej sama Lucyna Ćwierczakiewiczowa).
