Jak to się stało, że ceremonialnie parzona herbata japońska stała się elementem globalnej popkultury, zawojowała Instagrama, a na dokładkę znalazła stałe miejsce w świecie kulinarnym? Odpowiedzi najlepiej szukać zadając kolejne pytania, czyli tak jak lubimy najbardziej – drążąc temat.
Jak mówi starożytne japońskie przysłowie: „Znajdź sobie w życiu kogoś, kto będzie patrzył na Ciebie tak jak Kasia patrzy na obrazy rezonansu magnetycznego dobrze uformowanego onigiri.”
W przeważającej części Wietnamu, na co dzień, niezależnie od wieku, płci i społecznego statusu, pije się napary z liści kamelii. To napój często tańszy od samej wody (zwłaszcza butelkowanej). Z lekkim aromatem jaśminu lub lotosu i kawałkiem ociosanego ręcznie lodu gasi pragnienie zmęczonych upałem przechodniów. Rozglądajcie się uważnie, bo herbaciane stoiska prowadzone przez oddziały starszych kobiet, rozlokowane są w podcieniach kamienic i cichych zaułkach.
Uwielbiam matchę do tego stopnia, że jestem w stanie wysiedzieć całą japońską ceremonię herbacianą w siadzie klęcznym, ignorując paraliż nóg i płynący czas. Po co to studium udręki? Rytualnie zaparzona sproszkowana zielona herbata ma konsystencję śmietany i szokującą kubki smakowe mieszankę ziołowej goryczy i alg (czasami również z nutą słodyczy). Uwierzcie, można się w niej rozsmakować.
Kiedy pytamy znajomych Japończyków o bezmięsny ramen zwykle tylko uśmiechają się z politowaniem dla europejskich fanaberii. Tak się jednak złożyło, że na przełomie lipca i sierpnia zamieszkaliśmy z wegańską rodziną na przedmieściach Nagoi i na własnej skórze przekonaliśmy się, że kuchnia japońska to nie monolit i świetnie się czuje nawet bez składników pochodzenia zwierzęcego.
Bazary to żywe twory, przeistaczają się, ewoluują, zaskakują za każdym razem. Na Targowisku Bakalarska w Warszawie bywamy ostatnio rzadziej niż w Wólce Kosowskiej, więc czas nadrobić zaległości, bo na rynku pojawił się nowy gracz. To bar Bami, którego specjalnością są wietnamskie kanapki bánh mì.
Kuchnia japońska sezonowością stoi. I chociaż kwiecień to czas zachwytu nad delikatnymi kwiatami sakury (wiśni), to mnie urzeka piękno, które można zatrzymać. Chodząc po lesie zerwijcie kilka fiołków wraz z liśćmi – można je zjeść na surowo, ale dzięki prostemu zabiegowi kandyzowania wytrwają z nami nawet rok.
