Czerwona papryka (Capsicum annuum L.) trafiła do Azji z Ameryki Południowej prawdopodobnie w XVI wieku – i choć do tego momentu koreańska kuchnia była jej pozbawiona, to obecnie trudno wyobrazić sobie jej istnienie bez dodatku gochugaru (고추가루), czyli suszonych płatków chili.
Na hasło „zjedzmy coś koreańskiego” w moim umyśle bezwolnie pojawia się myśl o wylaniu na siebie oleju sezamowego i wytarzaniu w połyskujących czerwienią płatkach chili. Byłoby to 1000 razy bardziej autentyczne doznanie kuchni Kraju Porannej Ciszy niż wizyta w lokalu prowadzonym przez Koreańczyków, mieszkających w Polsce.
Oj, zawrzało od emocji, kiedy pojawiło się nowe phở i kimchi w mieście! Kulinarni puryści omijają Fokim szerokim łukiem, ale jak mówi staropolskie przysłowie: no risk, no fun – chodźcie ze mną przekroczyć granice Wschodu i Zachodu w samym centrum Warszawy.
Przyglądaliśmy się Miss Kimchi od samego początku, od pierwszych kroków, czyli pop-upu na targach. I chociaż zwykle po dobrze zapowiadającym się starcie, następuje dramatyczny spadek jakości, to w Miss Kimchi od początku było dobrze, a jest tylko lepiej.
Tak dużo dyni, tak mało dobrych przepisów. Uwierzcie mi – padnę trupem, załapując się na najbliższe święto zmarłych, jeśli ktoś kolejny raz wspomni o dyni z mlekiem kokosowym, curry lub pomarańczowym sokiem. To już było.
Sezon kiszenia kapusty w koreańskim stylu, tzw. kimjang, dotarł do Kobyłki prawie city. Wprawdzie z dużym opóźnieniem, ponieważ w swym ojczystym kraju zaczyna się pod koniec listopada, ale z pokaźnym efektem. W naszej kuchni pojawiły się już dwa pojemniki z fermentującą kapustą pekińską z dużą ilością chili. W Polsce potrawa ta znana jest jako kimchi, ale nazwa ta określa jedynie proces kiszenia
– możemy zatem przygotować kimchi z wielu innych składników, w tym m.in. z ogórków (oisobagi kimchi), szczypiorku (pa kimchi), japońskiej rzodkwi (mu kimchi), a nawet z bakłażana (kaji kimchi), na blisko 200 różnych sposobów. Słowo to stało się tak popularne, że w Korei używa się go podczas robienia portretowych zdjęć, aby wywołać szeroki uśmiech (zamiast znanego nam marmolada czy cheese).
