Dawniej spożywanie podrobów dyktowane było ekonomią, dzisiaj coraz częściej mówi się o świadomym jedzeniu „od nosa do ogona”. Jeśli chcemy, aby idea zmaterializowała się, a nie tylko pozostała modnym hasłem na ustach, warto sięgnąć po przepisy kuchni, która od zawsze wykorzystywała w pełni potencjał składników.
Sama nie wiem, kiedy do mojej głowy wpadła dzika myśl, żeby samodzielnie fermentować wieprzowinę. Nie mniej zdziwieni byli Wietnamczycy z naszego ulubionego sklepu, którym nieskładnie (po wietnamsku) próbowałam wytłumaczyć, że chcę kupić cienkie paski świńskiej skóry. Fermentowaną wieprzowinę nem chua kupuje się zwykle gotową, ponieważ jest tania (nawet w Polsce jeden batonik to koszt ok. 2 zł), a samodzielne przygotowanie trwa wieczność.
Z niecierpliwością czekamy na restaurację chińską w stylu dim sum/yum cha. Nie, nie chodzi nam o kolejną tanią pierogarnię, ale miejsce oferujące przyzwoitej jakości herbatę, którą popić będzie można całe morze soczystych pierożków różnej maści i drobnych chińskich przystawek takich jak: pulpety lwie głowy, ryż gotowany w liściach lotosu, ciasto z rzepy czy duszone kurze łapki.
Kiedy je kupuję w jednym z wietnamskich sklepów spożywczych wyglądają jak najzwyklejsze w świecie kurze jaja. W ich wnętrzu kryje się jednak magia. Na dodatek sympatyczna. Jej podstawą jest założenie, że poprzez spożywanie określonych produktów przejmiemy ich właściwości. Brzmi znajomo? Przejawy tego sposobu myślenia można znaleźć w wielu kulturach, choćby w polskiej – mądrość dziecka ma zapewnić jedzenie orzechów włoskich przez kobietę ciężarną. Zastanawialiście się kiedyś dlaczego? Ich forma przywodzi na myśl… mózg.
Wiecie co jest najtrudniejsze przy zamawianiu chińskich dań? Ich metaforyczne nazwy! Czego się bowiem możemy spodziewać po tofu, które w dosłownym tłumaczeniu dedykowane jest kostropatej staruszce?
Moim guru kuchni chińskiej jest Brytyjka. Zupełnie niezwykła Fuchsia Dunlop, która eksplorowała kuchnię Państwa Środka latami i jako pierwszy przybysz z Zachodu zdobyła zawód kucharza w Syczuańskiej Akademii Sztuki Kulinarnej. W jej książce Płetwa rekina i syczuański pieprz odnajduję samą siebie – przekraczanie granic tego, co jadalne i niejadalne doprowadza ją (i mnie) do momentu, w którym nie trzeba już wszystkiego jeść. Ale można.
Przepis jest prosty, ale nigdy nie jadłam dwóch takich samych jajek herbacianych. Tak wiele czynników ma wpływ na efekt finalny – jakość jajek, sosu sojowego, użytych przypraw, a w końcu najważniejsze – zbalansowanie smaków: słodkiego, słonego i gorzkiego. Moim sekretem jest dodatek melasy kokosowej, która sprawia, że wzór pęknięć jest wyrazisty.
Mieszkając w Wietnamie znacznie ograniczyłam spożywanie glutenu jedząc głównie ryż, zrobione z niego makarony, spring rollsy, kluski i naleśniki. I chociaż czasami brakowało mi świeżego pieczywa (wietnamskie dmuchane bułki nadają się niemal wyłącznie do kanapek bánh mì), to kuchnia wietnamska oferuje takie bogactwo bezglutenowych potraw, że nigdy nie czułam się jakbym była na diecie.
Dlaczego warto poszukać owoców sau (Dracontomelon duperreanum) w wietnamskim sklepie spożywczym lub przywieźć je jako pamiątkę z Wietnamu? Bo poza intrygującym smakiem (łączącym słodki, kwaśny i słony) syrop z nich leczy ból gardła, kaca, mdłości w czasie ciąży oraz kaszel u dzieci. Lek na całe zło!
Naszą ulubioną kategorią wietnamskich potraw są wszelkiego rodzaju bánh. Ich wspólnym mianownikiem jest ciasto, reszta jest nieprzewidywalna. Mogą być słodkie, wytrawne, smażone, gotowane, parowane czy pieczone (tak jak w przypadku bánh mì – słynnych bułek na francuską modłę). Odświętne i całkiem zwyczajne.
