Słowa Bánh mì to po wietnamsku pieczywo, ale na całym świecie (w 2011 wyraz ten trafił do Oxford English Dictionary) kojarzone są jednoznacznie z kanapkami idealnymi. Jak to zwykle bywa w azjatyckich kuchniach sekret tkwi w kontrastach.
Trudno uwierzyć, że deser może wyglądać odpychająco, a jednak! Chè mè đen (w skrócie chè đen, a na południu Wietnamu – chè vừng đen) to rodzaj słodkiej zupy pochodzącej z Chin. I chociaż przyrządzana jest również w innych azjatyckich krajach, to jednak nigdzie nie ma tak mrocznej głębi jak w Wietnamie (różnica tkwi w składnikach – jeśli zagęścimy ją ryżem, to straci swoją smolistą barwę).
Łódź zasłynęła dobrą rybą. Początkowo jednak pomysł wyprawy do tego wegetującego miasta NA SUSHI wydawał nam się czystą abstrakcją – to tak jakby jechać do Kawagoe (川越市) na dobry bigos. Dlaczego, więc pomimo paskudnego marznącego deszczu pojawiliśmy się w porze lunchu w Ato Sushi? Powody są dwa.
Rok Ognistej Małpy rozpoczynamy zgodnie z tradycją – jemy dużo ryb symbolizujących dostatek i pomyślność. Wśród nich najlepsza jest duszona w karmelu (cá kho tộ), kusząca swoim słono-gorzko-słodkim smakiem. W Wietnamie zamawia się ją z wioski Vũ Đại, położonej około 100km od stolicy. Z pobliskich stawów odławiane są amury czarne (cá trắm đen), których mięso trafia do glinianych naczyń, aby przez 2 godziny dusić się na żywym ogniu.
Jak najszybciej dostać się do Wietnamu? Jedź na targowisko na Włochach. Idąc alejką pełną błota, zagub się w piramidach staników wydzielających silną woń sztucznych materiałów, wsłuchaj się w nawoływania naprędce skleconą polszczyzną i kuluarowe rozmowy we wszystkich językach świata. Tak właśnie odnajdziesz klimat z Bazaru Europa na dawnym Stadionie X-lecia. Jeśli z tej podróży w przeszłość chcesz na dodatek wrócić najedzony pozwól się nam poprowadzić, bo łatwo tu wpaść w sidła kurczaka w cieście i sajgonek smażonych w starym tłuszczu.
Mieszkając w Wietnamie znacznie ograniczyłam spożywanie glutenu jedząc głównie ryż, zrobione z niego makarony, spring rollsy, kluski i naleśniki. I chociaż czasami brakowało mi świeżego pieczywa (wietnamskie dmuchane bułki nadają się niemal wyłącznie do kanapek bánh mì), to kuchnia wietnamska oferuje takie bogactwo bezglutenowych potraw, że nigdy nie czułam się jakbym była na diecie.
Przepis jest ekstremalnie prosty i szybki. Najtrudniejszym zadaniem będzie zdobycie zielonej papai, ponieważ dojrzała pod względem smaku i struktury zupełnie się do tej potrawy nie nadaje. Nasza przyjechała prosto z Wietnamu (wielkie dzięki Mai!), a Wy swoją możecie upolować na przykład w jednym ze sklepów z owadem w nazwie czy w azjatyckim sklepie spożywczym.
Jest coś specjalnego w owocach pomelo. Kiedy palcami rozrywam skórę i odzieram grubą błonę w powietrzu zaczyna unosić się ich słodko-gorzki zapach. To najszybszy i najtańszy sposób na przeniesienie się do Azji Południowo-Wschodniej. Wyobraźcie to sobie. W ciepłą noc czwartego miesiąca lunarnego, czyli mniej więcej w maju, siedzicie pośród drzew pomelo, największych cytrusów. W świetle księżyca upajacie się zapachem ich drobnych, białych kwiatów. Nostalgia jest nieunikniona.
Królowa listopada może być tylko jedna – gęś, ale my przekornie dzielimy się z Wami przepisem, który zdobyliśmy na drodze doskonalenia się w sztuce przygotowywania przepiórek. Podczas warsztatów Frisco z Aleksandrem Baronem postanowiliśmy sobie pofolgować piekąc, smażąc, a nawet gotując je w maśle.
Do świeżych sajgonek mamy zupełnie niekonserwatywne podejście. W wilgotny papier ryżowy zawijamy co się da – np. smażonego kurczaka z trawą cytrynową i chili, który po nocy w lodówce potrzebuje szybkiej reaktywacji i zdrowej dawki warzyw. Dla nas po prostu wszystko co wpadnie do sajgonek staje się lepsze, zwłaszcza jeśli towarzyszy im uczciwie dosmaczony sos.
