Zaglądam do głębokiej miski ze szczerzącym zęby smokiem. Z jej wnętrza unosi się aromatyczna para, która w chłodne, jesienne dni otula lepiej niż wełniany szalik. Już prawie zanurzam się w smaku zupy, ale coś mnie powstrzymuje. Patrzę na dwa rodzaje kiełków, pomarańczową plamę kumkwatu, niezamarynowane jajko i bladą pierś kaczki. Konsternacja. Jeśli liczyliście na łatwy w odbiorze comfort food to zawiedziecie się.
Kuchnia chińska na obczyźnie to dla nas stosunkowo nowy temat. Niezależnie od tego gdzie się z nią spotykamy (poza własnym gastro-podwórkiem m.in. Londyn, Berlin, Sztokholm, Tokio czy Hanoi) mamy ogromny problem z jej jakością i autentyzmem. W labiryncie tysięcy interpretacji oraz wersji stworzonych wyłącznie na potrzeby zachodnich podniebień (więcej w tym temacie w genialnym filmie dokumentalnym The Search for General Tso) natrafiamy również na bariery językowe i kulturowe. W walce o chińską kuchnię możemy na szczęście liczyć na opinie chińskich przyjaciół, blogerów i niezawodną specjalistkę Fuchsię Dunlop. A czasami mamy po prostu szczęście.
W żarzącym się neonami Shinjuku, pośród wieżowców i anonimowego tłumu, znajdziecie klaustrofobiczną uliczkę, której nazwa nie zachęca do jedzenia: Obsikana (Shouben Yokochou, 小便横丁). Czasy, kiedy faktycznie była zacisznym szaletem w środku miasta dawno minęły, teraz zadymiona atmosfera Tokio z czasów Showa przyciąga zagranicznych turystów. Tak, jest tandetnie. Tak, są kolejki. Tak, skwierczące szaszłyki yakitori można zamówić z angielskiego menu. Pod płaszczykiem komercji ukrywa się jednak Japonia jakiej nie znamy – dzika i soczyście rubaszna.
Jesienna nowość w Vegan Ramen Shop to wegańska interpretacja dania, będącego kompilacją dwóch comfort foodowych klasyków: sosu kare i ramenu. Czy może być bowiem coś bardziej otulającego ciepłem i pocieszającego, kiedy wielkimi krokami nadchodzi piękna polska złota depresja?
Do tej pory z zazdrością przyglądałam się temu, co dzieje się na scenie sushi w Londynie, Nowym Yorku, a nawet norweskim Stavanger. O Japonii nie wspominając, bo odkąd Jiro stał się elementem globalnej kultury masowej, śnimy o sushi częściej niż kiedykolwiek.
Dlaczego ta relacja z Hana Sushi Kraków jest zupełnie inna niż pozostałe, które znaleźć można w niezmierzonych czeluściach internetu? Przyczyna jest prosta: omakase! Nie bez wysiłku, ale w końcu udało nam się namówić sushi mastera i jednocześnie współwłaściciela lokalu do przygotowania prawdziwie japońskiego doświadczenia restauracyjnego.
Nigdy nie przypuszczałam, że trafię w Polsce do chińskiej restauracji, w której zamiast podania karty dań zapraszani jesteśmy do przedsionka kuchni, aby palcem po szybie akwariów wskazać owoce morza, które trafią na nasze półmiski.
Nazwa, oznaczająca po prostu lokal specjalizujący się w sushi, to kwintesencja bezpretensjonalności tego miejsca. Tu przychodzi się (albo przyjeżdża po 200 km w jedną i drugie tyle w powrotną drogę), żeby w skupieniu zjeść ryż i ryby.
W Japonii stanie w kolejkach po ramen to standard i na nikim nie robi wrażenia. Kiedy jednak ogonek ustawia się przed ramenya w Łodzi, to znak, że coś się dzieje. Coś dobrego!
Tego się nie spodziewałam: podczas, gdy my ekscytujemy się coraz wyższym poziomem polskich sushi masterów, a w Łodzi ludzie stoją po rameny w kolejkach bardziej wykręconych niż do Manekina, po cichutku żołądki Kowalskich zdobywają japońskie jadłodajnie. Takie od serca, ale z kurczakiem i wieprzowiną na dłoni.
