Sajgon nie jest dla wszystkich. To metropolia, w której sercu pieją koguty, a w gęstym tłumie mieszkańców, pośród 7,4 miliona motorów, nie jest łatwo odnaleźć wakacyjny luz. Po co więc przyjeżdżać do miasta Ho Chi Minha? Po emocje!
W samolocie do Tokio dostaję ataku paniki. Za każdym razem! Łapię kolejne oddechy tylko po to, aby nie zapowietrzyć się pod wpływem przytłaczającej wizji możliwości zjedzenia tego miasta. Przeliczam dni, potwierdzam rezerwacje, zerkam na wirtualną mapę żarzącą się punktami-lokalami. Werdykt jest zawsze ten sam: czeka mnie nadmiarowe jedzenie w japońskim stylu.
Byliśmy naprawdę zaskoczeni zainteresowaniem, jakim cieszył się nasz krótki wypad do Włoch. Jedna z ulubionych destynacji Polaków nadal budzi duże emocje i niemal każdy ma tam swoje ulubione regiony, miejsca i restauracje. Cykl wpisów o tym kraju zaczniemy od tematu chyba najbardziej oczywistego – pizzy. Najlepszej pizzy. Najlepszej pizzy w Neapolu. Najlepszej pizzy na świecie? Italia ma tyle do zaoferowania na wielu, nie tylko kulinarnych frontach, ale nadal kiedy słyszę Włochy, to myślę pizza. I mam wrażenie, że nie jestem odosobnionym przypadkiem. 😉
Od pachnących grillowaną wieprzowiną ulic Hanoi po przyczajony w delcie Mekongu Sajgon – wszędzie da się usłyszeć język polski. I chociaż wciąż do Wietnamu nie przyjeżdżamy na tak masową skalę jak turyści z Chin, Stanów Zjednoczonych, Francji czy Rosji, to wiedzeni swojskim smakiem zupy phở coraz częściej decydujemy się na spędzenie wolnego czasu w „kraju kontrastów”.
Phở to danie, które doskonale ukazuje potencjał fuzji wielu kultur kulinarnych. Jego światowa popularność oraz krzepiący, comfort foodowy charakter sprawiają, że wydaje się istnieć w kuchni wietnamskiej od zawsze. Historia tej zupy jest w rzeczywistości dość młoda, a geneza pełna barwnych mitów. W którym z nich jest ziarno prawdy?
Chińska kuchnia mieści w swej definicji tak wiele, że jej poznanie wydawać się może nieosiągalne. Fiksujemy się często na jej regionalnym podziale, zapominając o innych kategoriach: ze względu na porę dnia czy formalność (kuchnia uliczna, domowa, restauracyjna). Na obczyźnie wszystko się jednak miesza, przenika, a niejednokrotnie wypacza. Jak odnaleźć coś smacznego w tym gąszczu kulturowych konfuzji?
Ramen w Polsce prawdopodobnie jest teraz w fazie swojej największej popularności. Można zjeść go niemal wszędzie. W suszarniach, pol-vietach, restauracjach fusion i dedykowanych barach ramen (ramen-ya). Rośnie nie tylko jego dostępność, ale też jakość. To sprawiło, że (dopiero) niedawno zdecydowaliśmy się na opublikowanie warszawskiego rankingu ramenów.
Podczas naszych intensywnych wojaży po Kambodży zawsze pierwsze kroki kierowaliśmy na lokalne targowiska. To tam znaleźć można najbardziej autentyczne dania kuchni khmerskiej, chociaż należy pamiętać, że w ograniczonym wyborze. Restauracyjne i domowe specjały znacznie rozszerzają repertuar, ale niestety są trudno dostępne. Dlaczego?
Uwaga – poniższy ranking jest z początku 2018 roku. Od tamtego czasu wiele się zmieniło. Warszawskie rameny, którymi powinniście się zainteresować w 2020 roku to:
Warto wspomnieć też o:
—————–
Na Pyzie pojawiło się do tej pory prawie 40 wpisów o ramenie, ale jeszcze nie było tu żadnego rankingu. Nie jest to przypadek – po co stwarzać zestawienia, gdy poważnych graczy można policzyć na palcach jednej ręki? I to niestety na palcach ręki starego drwala. Na szczęście rok 2017 był dobrym okresem dla tego dania – i nie mówię o pojawieniu się ramenu w każdej suszarni i wielu „pol-vietach”, a o wzroście jakości tej potrawy w Polsce oraz większego zrozumienia czym ramen jest (i czym nie jest).
Drażnią mnie pojawiające się coraz częściej opinie, że gotowe sushi z japońskich sklepików typu convenience store (Lawson, 7-Eleven czy FamilyMart) jest „lepsze niż najlepsze sushi w Polsce”. Nie, nie jest. I choć to poziom zdecydowanie wyższy niż nasze gotowce z dyskontów, osoby które choć trochę interesują się tematem sushi, nie będą delektować się rolkami czy nigiri z plastikowego opakowania. To skuteczna metoda na (ekstremalnie) tanie zaspokojenie głodu, ale nic więcej. Moim zdaniem, dużo lepiej sprawdza się w tym przypadku onigiri, pakowane w taki sposób, że nori styka się z ryżem dopiero po zerwaniu folii ochronnej. Dzięki temu ryżowa kanapka owinięta jest chrupiącym i świeżym papierem z glonów. Wracając do naszych krajowych realiów – zatrważająco niski ogólny poziom sushi w Polsce nie uprawnia do formułowania twierdzeń o wyższości pakowanego sushi z Kraju Kwitnącej Wiśni nad wszystkim co mamy dostępne nad Wisłą.
