Spotkanie i dzielenie się jedzeniem to element obecny we wszystkich kulturach. Coś tak podstawowego i wszystkim nam znanego okazuje się jednak nie tak proste, kiedy wykraczamy poza grupę, z którą się identyfikujemy, kiedy doświadczamy innego.
Wyobraźcie sobie, że po pokonaniu blisko 8500 km dzielących Polskę i Wietnam trafiacie wczesnym rankiem na uliczne stoisko z jedzeniem w pełnym gwaru trąbiących skuterów Hanoi. Obserwując szybkie ruchy kucharzy i słysząc syk rozgrzanej patelni wiecie, że tylko sekundy dzielą Was od wgryzienia się w smaki Azji Południowo-Wschodniej. W rozedrganych z emocji rękach ląduje zawinięte w gazetę zamówienie i bam! Spod papieru łypie na Was oko smażonego jajka, które wygodnie umościło się na pasztecie w samym centrum pszennej bagietki. Nie o takie street foody nic nie robiliśmy, prawda?
Co to jest „spolszczenie” kuchni azjatyckich? Dostosowanie do preferencji klientów może przybierać różne formy: ugrzecznienia smaków i aromatów, ułatwienia konsumpcji (choćby widelce zamiast pałeczek) czy sposobu zamawiania (na przykład skoncentrowanie się na daniach „na osobę”, a nie „na stół”). Nie mamy złudzeń, że lokale typu pol-viet, zakładane głównie przez starsze pokolenia Wietnamczyków wciąż będą miały rację bytu. Ba, poza naszą foodie-bańką, to właśnie takie miejsca cieszyć się będą niesłabnącą popularnością.
Biały sześcian Muzeum Sztuki Nowoczesnej lewituje nad tłumem warszawiaków owładniętych ideą leżakowania nad Wisłą. Jedni go obchodzą, drudzy zasysani są w jego pulsujące muzyką elektroniczną wnętrze, a trzeci próbują się w gryźć w kulinarny koncept znajdujących się tutaj Powidoków.
