W przeważającej części Wietnamu, na co dzień, niezależnie od wieku, płci i społecznego statusu, pije się napary z liści kamelii. To napój często tańszy od samej wody (zwłaszcza butelkowanej). Z lekkim aromatem jaśminu lub lotosu i kawałkiem ociosanego ręcznie lodu gasi pragnienie zmęczonych upałem przechodniów. Rozglądajcie się uważnie, bo herbaciane stoiska prowadzone przez oddziały starszych kobiet, rozlokowane są w podcieniach kamienic i cichych zaułkach.
Zielona herbata pita jest zarówno przed jedzeniem, podczas, jak i po. Jej brak to znak, że trzeba ją domówić wykrzykując z uśmiechem trà đá (cia da=herbata z lodem), ponieważ nie zawsze jest w menu (jeśli w ogóle znajdziecie kartę dań w wietnamskich lokalach, które często oferują tylko jeden specjał).
Gorący napar z zielonej herbaty, podawany w niewielkich czarkach, zarezerwowany jest na inne okazje – przyjmowanie i żegnanie gości, pertraktacje biznesowe, a nawet jako element weselnych rytuałów. Ma gorzki, ziołowy smak, ponieważ parzony jest długo i przechowywany w specjalnych drewnianych lub bambusowych izolacyjnych pojemnikach.
Najbardziej podstawową formą herbaty jest jednak napar ze świeżych liści. Ma intensywnie roślinny smak i świetnie orzeźwia, ale niestety możemy go pozyskać jedynie prosto z wietnamskiego ogródka lub plantacji.
Wietnamską melancholię pielęgnujemy podczas deszczowych dni przesiadując w herbaciarniach. W ich ciemnych wnętrzach można ukryć się przed chaosem miasta, odciąć od rzeczywistości, a przy odpowiednio dużej dawce teiny – euforycznie upić. Najlepiej nam ta sztuka wychodzi w ogrodach cesarskiego miasta Hue, a to za sprawą słynnej Trà Cung Đình – herbaty dworskiej, składającej się ze specjalnie dobranych szesnastu ziół m.in.: karczochów, żeńszenia, chińskich daktyli czy owoców goji.
Sztuka parzenia herbaty w Wietnamie ożywa i nabiera bardziej rytualnego charakteru. Czerpie z japońskich i chińskich tradycji, ale kształtuje się jej wyjątkowy charakter np. poprzez docenienie pieczołowicie aromatyzowanej herbaty lotosowej podawanej wprost z wnętrza kwiatu.
W Polsce dostępne są głównie dość niskiej jakości herbaty zielone z prowincji Thai Nguyen, gdzie niedawno na rowerach objechaliśmy plantację zaprzyjaźnionej rodziny. Dobrym przykładem jest popularna i bardzo tania trà năm sao, czyli w dosłownym tłumaczeniu „pięciogwiazdkowa”. Nazwa nie poprawia jej jakości (mimo intencji autora), ale da się ją pić po wietnamsku, czyli dużo liści, długie parzenie, dużo goryczy. W azjatyckich sklepach spożywczych można też spotkać aromatyzowaną herbatę lotosową trà (hương) sen oraz jaśminową trà (hương) lài/nhài. Jeśli uda Wam się zdobyć inne herbaty wietnamskie to ich rozpoznanie powinien ułatwić poniższy mini-słowniczek:
- Trà xanh (zielona herbata)
- Bạch trà (biała herbata)
- Trà mạn (czarna herbata)
- Trà Đinh Ngọc (jedna z najlepszych i najdroższych zielonych herbat w Wietnamie)
- Trà Nõn Tôm (herbata z samych pączków krzewu)
- Trà Móc Câu (herbata z pączków i pierwszego liścia)
- Trà shan tuyết (herbata wysokogórska, ze starych, dziko rosnących drzew herbacianych, liście pokryte delikatnym meszkiem – po wietnamsku nazwa ta oznacza herbatę ośnieżoną).
- Trà sâm dứa (herbata aromatyzowana pandanowcem)
- Trà Đắng Cao Bằng (liście Ilex kudingcha, „gorzka herbata”)
- Trà vối (pączki kwiatowe Cleistocalyx operculatus)
A jeśli wybieracie się do Wietnamu to polecamy te herbaciarnie:
Hue
Vỹ Dạ Xưa – Nhà Hàng & Cafe (najlepsze miejsce do picia dworskiej herbaty, klimatyczny ogród)
Adres: 31 Nguyễn Sinh Cung, Huế
Phúc Tam Quán (dobry wybór herbat, mroczne wnętrze i buddyjski charakter wnętrza)
Adres: 88 Chi Lăng, Huế
Hanoi
Tra Quan (dobry wybór herbat, klimatyczne wnętrze)
Adres: 51 Ngõ Phan Chu Trinh, Hà Nội
Sajgon
Trà Việt (rytuał parzenia herbaty lotosowej, ciekawe wnętrze, możliwość zakupu wysokogatunkowych herbat)
Adres: 380/8A Nam Kỳ Khởi Nghĩa, phường 8, Quận 3, Hồ Chí Minh
